Χωρίς μάρτυρες

Το βράδυ εκείνο, δεν κοιμήθηκες.

Ταξίδεψες μέσα σου και έψαχνες.

Έπρεπε να βρεις την ευτυχία σου.

Κι ήταν τα φώτα του σπιτιού γλυκά.

Χάιδευαν το κουρασμένο βλέμμα.

Το βράδυ εκείνο, ανακάλυψες

στης ψυχής τα έγκατα τα σκοτεινά

τη φοβισμένη και κρυμμένη ευτυχία.

Την πήρες πάνω και γιορτάσατε.

Ήπιατε άφθονο κρασί παρέα.

Ήταν πολύ αργά και σ' άρεσε.

Ενώ κοιμόντουσαν οι άλλοι όλοι,

βρέθηκες σε ημιφωτισμένες περιοχές

του σπιτιού που έπαιζε μαζί σου.

Δωμάτια που δεν είχες ξαναδεί.

Αυτό το σπίτι που δε γνώριζες

το δικό σου ήτανε σίγουρα.

Χρώματα τριγύρω εμψυχωτικά.

Έπιπλα που τραγουδούσαν χαρωπά.

Είδες και το ανθοδοχείο που 'χε σπάσει.

Το ταξίδι σου μόνο κατάλαβε

το σιωπηλό και έμπιστο φεγγάρι.

Βρήκες εκείνα που θυμόσουνα.

Κι όταν ανέλαβε ξανά ο ήλιος,

το βράδυ εκείνο είχες ξεχάσει.

(Αντώνης Μπούζας)