Το φαντασματάκι

Γυρνάει άσκοπα στους δρόμους. 

Μιλάει σ' όλους τους ανθρώπους.

Όμως αυτοί δεν απαντάνε.

Είναι κουφοί κι έτσι σιωπάνε.

Η οργή το πυρακτώνει.

Η ηρεμία δεν το βρίσκει.

Πέθανε άδικα κι ουρλιάζει.

Απαντήστε του να ησυχάσει.

Θέλει ν' ακούσει μια φωνή.

Και κάπου να ξεκουραστεί.

Γκρεμίσαμε το σπίτι του.

Δομήσαμε τη λύπη του.

Όποιος μπορέσει να το δει

φοβάται, δεν του ομιλεί.

Κι όποιος ακούσει τον θυμό του

αισθάνεται και τον δικό του.

Βλέπει αγάπη και δακρύζει.

Τότε για λίγο ψιχαλίζει.

Το περιμένει μ' ωραιότητα

μια φωτεινή οντότητα.

(Αντώνης Μπούζας)

Ο βασιλιάς

 

Αδειάζει στη θάλασσα ένα μπουκάλι κρασί

για να την μεθύσει πριν ενωθεί μαζί της.

Χτυπά με το φουστάνι της αλύπητα το χώμα.

Αποπλανεί τα κύματα κι η μέρα μεγαλώνει.

Ο ήλιος ερωτεύτηκε, θέλει κι άλλο να μείνει.

Το φεγγάρι ενημερώθηκε ότι δεν θα νυχτώσει.

Ο ήλιος την εφλέρταρε κι αυτή τον βασανίζει.

Με περιφρόνησης ματιά καυτά μαζί του παίζει.

Του δίνεται όμως μετά κι εκείνος λυτρωμένος

τρέχει στον ουρανό και τραγουδά ευτυχισμένος.

Βουτάει δίπλα της και κολυμπά αλλά δε σβήνει.

Εκτοξεύεται ψηλά και αγαπώντας την αφήνει.

Ξαφνικά όμως με στέμμα ξεπροβάλλει

μέσα από τη θάλασσα ένας γκρίζος γίγαντας.

Με το πελώριο χέρι του αμέσως την αρπάζει.

Είναι ο Ποσειδώνας που γάμο της τάζει.

(Αντώνης Μπούζας)

Αστραφτερός

 

Ζω μια μοντέρνα παραίσθηση.

Ότι ζωγραφίζω με καινούργια χρώματα.

Καταργώ το μπλε, το κίτρινο, το γκρι.

Φτιάχνω πινέλα δικά μου πιο καλά.

Σέβομαι όλους τους συνανθρώπους μου.

Εκτός από αυτούς που δεν με προσκυνάνε.

Εναντιώνομαι στην καταπίεση, στη βία.

Μόνο αν από εμένα δεν πηγάζουν.

Εκθρονίζω τους παλιούς ομοίους μου

και γίνομαι του έργου τους συνεχιστής.

Πίσω από την απάτη κρύβεται καλά

ένας νεανισμός αραχνιασμένος.

Είμαι το τέλειο προσωπείο του συστήματος.

Αντικαθιστώ τους φθαρμένους υπηρέτες του.

Φέρνω την αλλαγή που μόνο εσύ θα φέρεις.

Μην με εμπιστευτείς γιατί θα υποφέρεις.

(Αντώνης Μπούζας)

Τα χέρια προεκτάσεις

Συχνά οι ιστορίες έχουν μηνύματα

που δεν τα βάζουν οι δημιουργοί τους.

Οι οποίοι ούτε καν τα αντιλαμβάνονται.

Κι όμως περνούν μέσω αυτών στο χαρτί.

Συχνά εκπλήσσονται κι οι ίδιοι.

Αναρωτιούνται πώς είπανε αυτά

τα τόσο σημαντικά κι έξυπνα πράγματα

χωρίς ενώ τα λέγανε να το καταλάβουν.

Τα μηνύματα αυτά δεν είναι ανθρώπων.

Δεν γεννηθήκανε σε γήινο μυαλό.

Τα είπανε οι ιστορίες από μόνες τους

και όχι οι μαριονέτες συγγραφείς.

Ακουμπάει το μολύβι στο χαρτί

καθώς ένα στόμα αόρατο του ψιθυρίζει.

Το βιβλίο του διαβάζουν αρκετοί

που πρέπει κάτι σημαντικό να μάθουν.

(Αντώνης Μπούζας)

Άθλοι του μυαλού

Έβγαλε ένα βουνό από τη θέση του.

Το κουβάλησε για πολλές μέρες

και το ακούμπησε κάπου μακριά.

Το έκανε γιατί πίστεψε ότι μπορούσε.

Ύψωσε το χέρι του πολύ ψηλά.

Άγγιξε τον ήλιο και έγινε ήλιος.

Τράβηξε κάτω κι έκρυψε το φεγγάρι.

Νόμιζε από πριν πως μπορούσε έτσι να πράξει.

Ο νους του είπε, πάνε σήμερα

και φτιάξε όλους τους χαλασμένους.

Το έκανε με τα ίδια του τα χέρια

τα αδύναμα και άπιστα στο παρελθόν.

Θεώρησε εύκολα πως θα νικούσε

σε μάχη όλα τα μαύρα αυτού του κόσμου.

Επάνω όμως που άγρια βαρούσε

δυστυχώς πίστεψε πως δεν μπορούσε.

(Αντώνης Μπούζας)

Μεσαιωνική συγχρονικότητα

Σου είπα πως μ' αρέσεις, 

αγρίμι άρρωστο της εποχής. 

Μου έφτυσες ένα βλέμμα. 

Σε φίλησα με μίσος. 

Στο εξελιγμένο σήμερα 

οι μιζέριες μας συναντηθήκαν. 

Καθίσαμε και βρίσαμε μαζί. 

Κάναμε έρωτα χωρίς αισθήσεις. 

Του αγίου Βαλεντίνου η σκιά 

πέφτει πάνω σε όλους μας.

Ημέρα πένθους μα καθείς 

ασφάλειας υποκριτής. 

Είμαστε αντίγραφα πιστά. 

Ακολουθούμε το κοπάδι. 

Βγήκαμε από την τηλεόραση 

κι απ' το μοντέρνο σινεμά.

(Αντώνης Μπούζας)

Γάντια πλαστικά

Επαναστάτησε ενάντια στην ύλη 

καταστρέφοντας μ' έναν λοστό 

το τραπέζι του και τις καρέκλες 

φορώντας όμως γάντια πλαστικά.

Έπειτα διέλυσε την τηλεόραση 

κι αισθάνθηκε πόνο βαθύ. 

Το κρεβάτι του κομμάτιασε 

φορώντας πάντα γάντια πλαστικά. 

Ρήμαξε και την ντουλάπα 

και έσκισε όλα τα ρούχα. 

Δεν γλίτωσαν οι πόρτες 

ούτε και το πολύφωτο.

Όταν τελείωσε όλο αυτό, 

τυλίχτηκε με μια κουβέρτα 

στο βομβαρδισμένο τοπίο 

και έτρεμε με άδειο πρόσωπο.

(Αντώνης Μπούζας)

Βασανιστήριο

Άνοιξε στο κεφάλι μου μια τρύπα 

και χύθηκαν έξω οι πονοκέφαλοι. 

Μάτωσαν το μαξιλάρι μου όμως 

και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. 

Ζωγράφισα με το μαξιλάρι 

ένα πρόσωπο στον τοίχο. 

Είχε τα μάτια του σχισμένα 

και τα δόντια στραβωμένα. 

Έψαχνα κάπου να πλαγιάσω. 

Είχα πολύ εξαντληθεί. 

Ξημέρωσε και ξανά νύχτα. 

Σερνόμουν κάτω το πρωί. 

Βρήκα καινούργιο μαξιλάρι.

Το λέρωσα τότε κι αυτό. 

Και η ψυχή πήγε για ύπνο 

σε σύννεφο μοναχικό.

(Αντώνης Μπούζας)

Υπεράνθρωπος

Μεγάλωσε με υπερηρωικές ταινίες. 

Ήθελε να μοιάσει στους καλούς 

που πλάκωναν στο ξύλο τους κακούς 

και όλοι για αυτό τους εκτιμούσαν. 

Μια μέρα αποφάσισε να γίνει ήρωας. 

Ονόμασε τον εαυτό του Υπεράνθρωπο. 

Μαχαίρωσε τον βιαστή της γειτονιάς 

κρυμμένος πίσω από μία μάσκα. 

Κι ύστερα συνέχισε πιο μεθοδικά. 

Οι πολίτες έξαλλοι πανηγύριζαν 

με κάθε κάθαρμα που νεκρό βρισκόταν. 

Είχε βάλει στόχο την κοινωνία να σώσει. 

Αφάνισε κι ολόκληρες συμμορίες 

που επιτίθονταν σε ανυπεράσπιστους. 

Η αστυνομία αδυνατούσε να τον πιάσει 

και οι μαρτυρίες δεν ήταν αρκετές. 

Καμάρωνε κρυφά τον εαυτό του

όταν τον αναφέραν στις ειδήσεις. 

Προσπάθησε να δείχνει ταπεινός, 

σεμνός και σαν κοινός θνητός. 

Όλος ο κόσμος τον εγκωμίαζε. 

Μα ένας γέρος προσεκτικά ψιθύριζε:

ένας φασίστας είναι επικίνδυνος, 

απλώς ξεκίνησε από τους κακούς.

(Αντώνης Μπούζας)

Ψυχολογική δικτατορία

Μαύρα γυαλιά συνέχεια 

για να μην βλέπω στη ψυχή σου. 

Τα μισά ωραία της ποπ κουλτούρας 

και σαχλαμάρες τ' άλλα μισά. 

Να ξαναέρθουμε κοντά. 

Μας χώρισαν οι ισχυροί 

μ' αόρατα συρματοπλέγματα 

που έστησαν με τέχνη. 

Μαζί είμαστε επικίνδυνοι. 

Μας θέλουνε μονάχους.

Μας θέλουνε και μίζερους 

για να μας έχουν σκλάβους. 

Σου πήρανε το γέλιο, 

το τραγούδι, τον χορό. 

Την ανθρωπιά, τον έρωτα. 

Σ' αφήσανε λειψό. 

Άχρωμοι και άοσμοι. 

Γκρινιάρηδες και βλάκες. 

Θα ανταμώσουμε ξανά. 

Θ' αγαπηθούμε ξαφνικά.

(Αντώνης Μπούζας)

Δύο παιδιά κρατούν τον έρωτα

Πλαγιάσανε δίπλα στο κύμα. 

Σε παραλία δίχως πέτρες. 

Άνθρωποι άλλοι δεν υπήρχαν. 

Και όλα μπλε είχαν βαφτεί. 

Του είπε εύκολα λυγίζει. 

Πως είναι αδύναμη πολύ. 

Οι φίλες της την κοροϊδεύουν. 

Και την τρομάζει η ζωή. 

Δεν θέλω είπε τα λεφτά σου. 

Ούτε τ' αμάξια τ' ακριβά σου. 

Θέλω να είμαστε μαζί 

σ' αυτό το δύσκολο ταξίδι. 

Της είπε, σε θέλω όπως είσαι. 

Ας μην μεγαλώσουμε ποτέ. 

Με μαγεύει το κορμί σου 

μα πιο πολύ το βλέμμα σου. 

Είσαι το χάδι είπε 

που σκοτώνει τους χειμώνες. 

Είσαι πανέρι με αστέρια 

που φέρνουν καλοκαίρια.

(Αντώνης Μπούζας)

Δοκιμαζόμενη

Της έδωσε λόγια τραυματικά 

και της πικράθηκε το βλέμμα. 

Την έβρισε και φώναξε. 

Έμεινε μόνη κι έχυσε ένα δάκρυ. 

Την νόμιζε παλιογυναίκα. 

Είχε προκατάληψη και ρατσισμό. 

Ήταν οι Λαιστρυγόνες μέσα του 

που τους έστηνε εμπρός του. 

Εκείνη ερείπιο σωστό 

κλαψούριζε όλη μέρα. 

Δεν είχε χρώμα η ζωή της. 

Έσερνε με κόπο τη σκιά της. 

Θυμήθηκε τον γάμο τους. 

Τα γέλια, τα κυνηγητά. 

Την σταδιακή την πτώση τους. 

Καυγάδες τους τα πρωινά. 

Χτύπησε τότε το κουδούνι. 

Ήταν εκείνος με λουλούδια. 

Καθώς αυτή ξαναγεννιόταν, 

της χάρισε το σ' αγαπώ.

(Αντώνης Μπούζας)

Ο άδοξος υβριστής

Άρπαξα το μπαούλο 

και βούλιαξα στο πάτωμα. 

Πέταξα την απόρριψη 

στον γαλάζιο τοίχο. 

Σε περίμενα και χθες 

σε πανηγύρι αόρατο. 

Σε λησμόνησα μετά 

βρέχοντας την κεφαλή μου. 

Κλότσησα το παρελθόν 

και έσπασα το πόδι μου. 

Τώρα πώς θα περπατήσω; 

Τώρα πώς θα προχωρήσω; 

Δημιουργώ κενότητες 

και τις παινεύω ηττημένος. 

Κραυγάζω απ' το παράθυρο 

σ' αυτούς που βρίσκονται έξω.

(Αντώνης Μπούζας)

Άγριο ζώο

Καθόταν μόνος του στο πάρκο. 

Είχε μόλις αποφυλακιστεί. 

Το κεφάλι του σκυμμένο. 

Και τα μάτια δακρυσμένα. 

Από παλιά τον έτρωγε το μίσος. 

Και στις χαρές του οργισμένος. 

Η Ναταλία αντιμιλούσε. 

Της έσπασε το μισό σώμα. 

Ζήλευε πολύ τη Ρόζα. 

Νόμιζε πως τον απατούσε. 

Την βρήκανε λιπόθυμη 

και όλη μαύρη από το ξύλο. 

Παντρεύτηκε την Φωτεινή 

με ουρανό συννεφιασμένο. 

Υποπτευόταν το Σταμάτη. 

Την έσφαξε στο σπιτικό τους. 

Σκούπισε τα μάτια του. 

Το πάρκο γέμιζε χαμόγελα. 

Ένα ζευγάρι απέναντί του. 

Φαινόντουσαν ευτυχισμένοι. 

Ήθελε να ξαναγίνει άνθρωπος. 

Δεν ήξερε όμως αν μπορούσε. 

Πολύς καιρός είχε περάσει. 

Άραγε θα τα κατάφερνε;

(Αντώνης Μπούζας)

Ανατριχίλες (του R.L.Stine)

Οι Ανατριχίλες είναι μια σειρά βιβλίων που πρόσθεσε ευτυχία στην παιδική και στην εφηβική ψυχή εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως. Αποτέλεσε μια πρώτη μύηση στο διάβασμα για σημερινούς λογοτεχνόφιλους τους οποίους με έμμεσο τρόπο μετέτρεψε σε εραστές των βιβλίων. Είναι ιστορίες που διαδραματίζονται πάντα μακριά από τις πόλεις και το αστικό περιβάλλον, που είναι πλημμυρισμένες με θετική ενέργεια και φωτεινότητα, που δεν περιέχουν βλαβερά στοιχεία όπως ο λαϊκισμός η προπαγάνδα η βια και τα αρνητικά πρότυπα προσωπικότητας και συμπεριφοράς. Πρωταγωνιστές των ιστοριών είναι τα παιδιά που ακόμα δεν έχουν προλάβει να συναντήσουν τη σκληρότητα του κόσμου μας και από τις καρδιές τους λείπουν οι ουλές. Μπλέκουν σε καταστάσεις θριλερικές αλλά ποτέ εξαιρετικά δραματικές και πάντα μετρίως τρομακτικές. Η πλοκή είναι ευφυής και φαντασιώδης. Πρόκειται για βιβλία που διεγείρουν τη διάθεση ειδικά των μικρών ηλικιών και των ατόμων κάτω των είκοσι χρονών. Μια πολύ ωφέλιμη απασχόληση για τα σύγχρονα παιδιά του υπολογιστή και του tablet. Κι ένα πολύ καλό δώρο γι αυτά.

(Αντώνης Μπούζας)

Κάθοδος

Γνώριζε τη σπηλιά από μικρό παιδί. 

Ποτέ κανείς δεν είχε μπει μέσα της. 

Υπήρχε θρύλος για φτερωτά τέρατα. 

Την ατένιζε πάντα από μακριά. 

Κάποτε το αποφάσισε και ετοιμάστηκε. 

Πήρε φαγητό κι εξοπλισμό και πήγε. 

Δεν είπε τίποτα στους φίλους του. 

Μετά τον ψάχνανε μάταια για χρόνια. 

Κοντοστάθηκε στην είσοδο με δέος. 

Εισήλθε έπειτα από πολλή σκέψη. 

Την πρώτη ώρα θόρυβοι ακαθόριστοι. 

Ύστερα έφτασε ακόμα πιο βαθιά.

Σε μια γωνιά χνάρια ματωμένα. 

Γραμμένες κάπου λέξεις μη ανθρώπινες. 

Πινακίδες συνέχεια συναντούσε. 

Κάτι του έλεγαν που δεν κατανοούσε. 

Οι θόρυβοι ώρες μετά δυνάμωσαν. 

Ήταν λες και γινότανε κάτι μεγάλο. 

Σε μια στροφή με τρόμο αντίκρισε 

μια πολιτεία χρυσή και τεραστία. 

Μια μουσική αντήχησε μελωδική. 

Το διαισθάνθηκε, δεν ήταν για καλό. 

Δυο φτερωτοί με όψη φρίκης 

ήρθαν από ψηλά και τον σηκώσανε. 

Έμαθε πολλά για εκείνους, 

όσο καιρό περίμενε το τέλος του. 

Μάλιστα ένας φτερωτός του είπε 

πως σύντομα τη Γη θα κατακτούσαν.

(Αντώνης Μπούζας)