Ο ταξιδευτής

Μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο, όπως είχε ξανακάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Γιατί έπρεπε να μάθει. Κι έτσι περιπλανήθηκε σ' ολόκληρη τη χώρα. Ακούραστο και δίχως φόβο για τα εχθρικά στόματα και χέρια μιας και ένιωθε άτρωτο. Γνώρισε μέρη αδάμαστα. Πολιτείες απέραντες με σπίτια τόσο ψηλά που ήταν λες και τα είχαν φτιάξει τέρατα του μύθου. Είδε ανθρώπους να χορεύουν σαν μέλη άγριας τροπικής φυλής με τη συνοδεία ήχων εκκωφαντικών και φώτων κινούμενων και εκτυφλωτικών. Είδε ακόμη ζευγάρια ν' αγκαλιάζονται σε σιωπηλά πάρκα ώρες μεταμεσονύκτιες. Και να μένουν αγάλματα μέχρι να χαράξει. Παρακολούθησε παιδιά να σκαρφαλώνουν σε δέντρα και να κυλιούνται στη λιακάδα γευόμενα την εποχή του παραμυθιού που διένυαν στη ζωή τους και που ήταν στο χέρι τους να μην τελειώσει ποτέ. Κρυφοκοίταξε εμπόρους πονηρούς να μηχανεύονται χίλιους δυο τρόπους ώστε να θησαυρίσουν τιμωρώντας την αφέλεια των πελατών τους. Ύστερα, έγινε ένα με το πλήθος. Μυήθηκε στην παραδοξότητα του λόγου, της επικοινωνίας, των συμπεριφορών τους. Έμαθε να τραγουδάει, να γράφει, να φιλάει, ν' αστειεύεται, να μειδιάζει, να μεθάει, να είναι φίλος, να είναι εραστής, να μαλώνει, να υπερασπίζεται, να τρώει τις τροφές των ανθρώπων. Όταν πια έκρινε πως η αποστολή του είχε ολοκληρωθεί, επέστρεψε πίσω στο δάσος. Τα χέρια του έγιναν κλαδιά. Το σώμα του ξύλινο. Δεν είχε πλέον λόγο να κρύβει τα αμέτρητα φύλλα που το στόλιζαν πάντοτε. Οι ρίζες του χώθηκαν βαθιά μέσα στο χώμα. Τα υπόλοιπα δέντρα το υποδέχθηκαν με λόγια θέρμης και λαχτάρας. Κι εκείνο, αφού εξέφρασε την ευτυχία του για την επιστροφή του, άρχισε να τους αποκαλύπτει όλα όσα είχε μάθει για τον Άνθρωπο. 

(Αντώνης Μπούζας)