Ο απρόσωπος συγκάτοικος

Καθώς η καθημερινότητα μας πλάκωνε,

ξεπρόβαλε ένα πρόσωπο από το ταβάνι.

Το βλέμμα του κενό και τα μάτια άδεια.

Έμοιαζε να προέρχεται από άγαλμα.

Έμεινε ασάλευτο και άλαλο εκεί επάνω.

Μου γέννησε μια διάθεση παράξενη.

Λες και ήταν όλα πάλι όπως πρώτα.

Περπατούσα ζωηρά κι ονειρευόμουν.

Συνέβαινε κάτι υπέροχα αιφνίδιο.

Τι σήμαινε όμως αυτό το φαινόμενο;

Με επισκέφτηκαν γνωστοί και άγνωστοι.

Γέμισε κόσμο το σπίτι και πρόσωπα.

Αγόρασα ποτά και μπόλικα κεράσματα.

Η μοναξιά βρισκόταν στο νεκρικό κρεβάτι.

Κάθε πρωινό, ξεκινούσε ένα πάρτυ.

Όταν το κοίταζαν, τους άγγιζε ο φόβος.

Μερικοί διατύπωναν τις θεωρίες τους.

Άλλοι διηγούνταν μεταφυσικά γεγονότα.

Κάποιος έψαξε στους τοίχους για χέρια.

Πάντα καταλήγαμε απλώς να διασκεδάζουμε.

Και το πρόσωπο ακόμα εδώ είναι.

Ένα απόκοσμο αίνιγμα δίχως απάντηση.

Του μιλάω αλλά δεν αποκρίνεται.

Κι όμως, με κάποιο τρόπο, το αισθάνομαι.

Πρόκειται ξαφνικά η φωνή του να ηχήσει.

(Αντώνης Μπούζας)