Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Η ζουζούνα

Ζουζούνα μέσα στο μπουρνούζι,
μου κανες το μυαλό να σκούζει.
Ατέρμονη η προσφορά σου
στο σύμπαν μου με πάτημά σου.

Ζουζούνα με τις ροζ παντόφλες,
βουλιμικά μασάς τις ώρες.
Πήρες τον ήλιο στο αιδοίο,
τον εραστή στέλνεις σχολείο.

Κολαστηρίου εντολέα,
το τρένο παίρνω των εννέα.
Πίσω απ' τη χάρη σου να τρέξω,
στ' ανάκτορα τα θηλυκά να σπεύσω.

Στων ανεμώνων το τραγούδι,
την ξωτικίνα ραίνουν χνούδι.
Απλόχερα δίνεις τη μέρα.
Έλα μου πιο κοντά και γέλα.

(Αντώνης Μπούζας)

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Θέλξη

Στέκεσαι ώρα στο ημίφως
σχεδόν σαν μεταφυσική.
Κοιτάς αγέρωχα και ίσως
για σένα υπάρχει η μουσική.

Πετάς τα ρούχα και μας δείχνεις
των μυστηρίων την πηγή.
Αγριωπές ματιές μας ρίχνεις
να βρεις ο άντρας ποιος εστί.

Ο δείκτης σου διαλέγει εμένα.
Τιμή μεγάλη, θα σου πω.
Να έχω πλάι μου εσένα
κι όλο τον κόσμο ν' αψηφώ.

Χορεύεις τώρα τη μορφή σου
με τις κραυγές των θρηνωδών.
Έλα αγάπη μου κι αφήσου
μύθοι να σ' εύρουν ξωτικών.

Μαζί πλαγιάζουμε για πάντα.
Οι γάμπες σου με αφεντεύουν.
Τι ανακούφιση δίνουν στον άντρα
τα στήθη που όλα τα αντέχουν!

(Αντώνης Μπούζας)

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2016

Παραδοχή

Σε βάζω στην ηλεκτρική.
Με γέννησε ο πάτος.
Πλένω τα χέρια μου με σε.
Μικρέ, με λένε Κράτος.

Εγώ σπέρνω το θάνατο
μα άλλοι με οπλίζουν.
Κακομαθαίνω τα παιδιά
στον πόνο που σφυρίζουν.

Με τη Μερσέντες μου πατώ
ανθρώπους μαραμένους.
Κρατώ αιμάτινο σταυρό
χλεύη για τους καημένους.

Κι όλοι αυτοί που σου πετώ
πόρνες πολυτελείας.
Να σε ορίζουν στο κελί
μέσω της γλειωδίας.

Θρέφω τα φίδια μου εγώ.
Ρίχνω κουφάρια στο γιαλό.
Πάντα θεριεύω όπου βρω.
Όλους εσάς ευχαριστώ.


(Αντώνης Μπούζας)

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Ανατομία

Ο Σέρλοκ Χολμς ερεύνησε
την κάμαρα και έφριξε.
Θόλωσε αμέσως ο φακός του
και ο οχετός δικός του.

Του λαγωνικού το βλέμμα
κιτρίνισε σαν νάταν κέρμα.
Πυρετικό χέρι του δράστη.
Μυαλό που έψηνε εκάστη.

Τηλέφωνο στον Πουαρό
που έδερνε άντρα απ' το Κονγκό.
Τηλέφωνο και στον Μαιγκρέ
μα είχε διαδήλωση ωρέ.

Το θύμα είχε απολαύσει
δόση ζωής προτού να χάσει.
Ο δολοφόνος με μανία
έχωνε τα φιλιά στ' αστεία.

Τον κούρασε το όλο θέμα.
Είπε της πίπας κι ένα ψέμα.
Πλέον εγώ αποχωρώ.
Ο λόγος τώρα στο λαό.


(Αντώνης Μπούζας)

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

Εφιάλτης

Καθώς τα εγκόσμια σωπαίνουν
κι οι φλόγες του τζακιού χορεύουν,
πλάθω φασματικές εικόνες,
αλλοκοτιάς νέους θαμώνες.

Φρικιά της νύχτας με αρπάζουν,
ενώ οι άγγελοι σφαδάζουν.
Και με σκορπάνε στις κοιλάδες.
Παραμονεύουν οι σκιάδες.

Μπαίνω σε πύργο με φοβία
και συναντώ τερατωδία.
Ψαλμοί στα τρίσβαθα ηχούνε,
οι σάρκες μου αναριγούνε.

Κύκλωψ αρπάζει την πνοή μου.
Ρολόγια σώνουν τη ψυχή μου.
Δεν έχει τελειωμό ο τρόμος,
όταν κινάς για πέρα μόνος.

(Αντώνης Μπούζας)

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

Αποχαιρετισμός

Η δασκάλα προχωρεί
στης καρδιάς του την αυλή.
Άδεια χέρια για να σφίξουν,
μάτια τον φυγά να κρύψουν.

Την τυλίγει στις αγκάλες.
Πέφτουν τα φιλιά κι οι ζάλες.
Μετά όμως τον χωρίζει,
το κορμί στα δυο του σκίζει.

Την βαστάνε οι λυγμοί του
λίγο ακόμα στη ζωή του.
Της χαϊδεύει το χεράκι
πριν το πάρει τ' αεράκι.

Ο αμαθής όλο δακρύζει
κι η δασκάλα ψιθυρίζει.
Αν ήμουνα εγώ παιδί,
παντού για μένα στεναγμοί.

Δρόμοι άπειροι μπροστά σου.
Μη σταθείς άλλο και βιάσου.
Κάποια μέρα θα με δεις.
Δώσε βλέμμα της στοργής.

(Αντώνης Μπούζας)

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Καλοκαιρινή έκσταση

Οι προβολείς θα ζωγραφίζουν
πάντα την αμμουδιά εκεί.
Τα οπίσθιά σου θα μαστίζουν
τον ουρανό κι όλη τη γη.

Φλέβες θα έχουνε οι βράχοι,
χώμα στα μάτια οι τρελοί.
Ωδές θα στιχουργούν οι Φαύνοι
για το παρθενικό φιλί.

Βιολιά θα σπαρταρούν στα χέρια
και το λιοντάρι στη σιωπή.
Άνθη θα γίνουν τα νυστέρια
κι ο Χάροντας θα κηδευθεί.

Και κάπου εκεί θα συναντήσω
εσέ ερωτική μου μπόρα.
Ευτυχισμένο θα με σύρεις
στων μαρτυρίων μου τη χώρα.

(Αντώνης Μπούζας)

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Αστρικός περίπατος

Απόθεσα το σώμα μου
στ' αφράτα τα σκεπάσματα
τα ίδια με στήθη γυναικός.
Ο ύπνος γενναιόδωρος
με δέχθηκε στο άρμα του.

Βγήκα μετά στο σεληνόφως
αιθερική ψυχή της νιότης.
Περπάτησα σα μαγεμένος
κάτω απ' τα άστρα λες και είδα
της πρώτης μέθης τη μορφή.

Προορισμό δεν είχα τότε,
γιατί τον δρόμο λαχταρούσα.
Προορισμό δεν έχω ακόμα,
γιατί ποτέ μου δε θα φτάσω
κομήτη πάθους σαν θυμίζω.

Δίπλα σε ποταμό του μύθου
σ' είδα αιθερικό μου ταίρι.
Τα σώματα αγαπηθήκαν
κι όταν ο χρόνος απεφάνθη
της ύλης είδα γυρισμό.


(Αντώνης Μπούζας)

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Ιδανική ερωμένη

Είδα να προβάλλεις ανάμεσα στους ρύπους.
Άκουσα από ψηλά αλαλαγμούς και χτύπους.
Προσπέρασες και άφησες το πτώμα σου.
Ζήλεψα το σάλιο μες στο στόμα σου.

Κραύγασα τις αρετές μου και αγνόησες.
Σου 'δωσα το δαχτυλίδι και αγάπησες.
Το τίποτα το απαστράπτον λάτρεψες.
Σαν βράδιασε, τις σάρκινες καρδιές μας πάντρεψες.

Πάλι έλειψε το σώμα σου - ναι, πάλι.
Πάλι λιμοκτόνησα και έγινα δοξάρι.
Πάλι έλειψαν τα μάτια σου - ναι, πάλι.
Βρήκα απόψε ένα φιλμ να έχω για σκουτάρι.

Έδειξε η ζωή τα δόντια της και ίδρωσα.
Κρύο ποταμάκι μου, στις όχθες σου κυλίστηκα.
Πήρα απ' τον αιώνα μας πικρή στιγμή και λύτρωσα.
Μοναχικό κρινάκι μου, εσένα οραματίστηκα.

(Αντώνης Μπούζας)

Δευτέρα 2 Μαΐου 2016

Το κομπολόι

Έπαιξε ο Μαρκήσιος το κομπολόι από δόντια.
Το ένα δόντι του Πινόκιο,τ' άλλο της Σταχτοπούτας.
Έπειτα ήρθε ο λαός και άνοιξε το στόμα.
Πρώτα τους πήρε τη ψυχή και ύστερα το σώμα.

Ατένισε ο Μαρκήσιος τη σελήνη στο κελί της.
Όλα δικά του ήτανε, φορέας νου και λύπης.
Τα ανθρωπάκια χλεύασε που τον υπηρετούσαν.
Είχαν σκυμμένο το κεφάλι και του θυμού κρυμμένο το θηκάρι.

Ακόμα και η κόρη του κόμπαζε επίχρυση.
Κι όταν μια μέρα ισχύ πατρός απείλησε,
εκείνος με το ίδιο το παιδί του δείπνησε.
Όπως οι θρόνοι καταβρόχθισαν αδερφικούς τους φίλους.

Κάποτε λεν πως πέθανε μα είναι θεωρία.
Οντότητες όπως αυτός έχουν στον χρόνο ανοσία.
Πιο πάνω απ΄ όλους κάθεται,τα δόντια μας μετράει.
Κι άμα τις θέρμες μάχεται, άραγε πάντα θα γελάει;


(Αντώνης Μπούζας)

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού (Eternal Sunshine of the Spotless Mind, 2004)

Ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Παρ' όλες όμως τις προσπάθειες που καταβάλλουν, δεν καταφέρνουν να συνυπάρξουν με αμοιβαία κατανόηση και σεβασμό. Έτσι τερματίζουν τη σχέση τους, αλλά στην πορεία ανακαλύπτουν ότι αδυνατούν να ξεχάσουν ο ένας τον άλλον. Στο επιστημονικά εξελιγμένο σύμπαν του έργου, έχει ανακαλυφθεί μια μέθοδος για την απόλυτη διαγραφή από το μυαλό του ενδιαφερόμενου οποιασδήποτε ανάμνησης αυτός επιθυμεί να ξεφορτωθεί. Σ' αυτή τη λύση θα καταφύγουν και οι δυο πρωταγωνιστές της ιστορίας. Πολύ αργά όμως θα αποφασίσουν ότι τελικά δεν ήταν αυτό που πραγματικά ήθελαν. 

Σε μια από τις κορυφαίες ταινίες του Τζιμ Κάρεϊ, παρακολουθούμε ένα ασυνήθιστο δράμα αγάπης και ρομάντζο που αποφεύγει εντέχνως τα κλισέ και τους ''πλαστικούς'' μελοδραματισμούς. Κατορθώνει με την αυθεντικότητα της αφήγησής του να ανασύρει από τα βάθη του ''ατσάλινου'' ψυχισμού μας ό,τι πιο ανθρώπινο, γλυκό και εύθραυστο υπάρχει στον καθένα από μας εξόριστο, κατατρεγμένο και έχοντας γνωρίσει την πλήρη απαξίωση από τον άνθρωπο που επιλέγει να νιώθει δυνατός με τον λάθος τρόπο. Η συγκίνηση που περιμένει τον υποψήφιο θεατή του έργου είναι ασύγκριτη. 

Η εσωτερική περιπέτεια του πλάσματος που παλεύει με νύχια και με δόντια να προστατέψει τις άσχημες και όμορφες αναμνήσεις του με τον υπαρξιακό τρόμο ενός μελλοθανάτου μετατρέπει την ταινία σε έναν πρωτόγνωρο αγώνα επιβίωσης που λαμβάνει χώρα εξ ολοκλήρου στο βραχώδες, δύσβατο τοπίο της ανθρώπινης ψυχής. Είμαστε άραγε αρκετά ώριμοι όταν επιλέγουμε τι θα θέλαμε να μην είχαμε ζήσει; Όταν πετάμε πρόσωπα έξω από τη ζωή μας; Πόση δύναμη μπορεί να νικήσει η μνήμη της καρδιάς; 

Με ψυχολογία μιας μορφής θρίλερ, δυστοπικά κι ουτοπικά σκηνικά του ονείρου, δυο ερμηνείες αξιοθαύμαστες κι αξιοσέβαστες και μια σκηνοθεσία που δεν σ' αφήνει ν' ανασάνεις ούτε λεπτό πριν από την κάθαρση η φιλμική εμπειρία που πρόκειται να βιώσετε επιδιώκει και θα πετύχει να χαραχτεί για πάντα στη μνήμη σας.

(Αντώνης Μπούζας)

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Το ούφο

Περπατάει ένας τύπος στην ύπαιθρο και ξαφνικά βλέπει μπροστά του έναν εξωγήινο πράσινο και με κεραίες δίπλα στον ιπτάμενο δίσκο του.
-Aχ, δεν το πιστεύω! Βλέπω από κοντά έναν εξωγήινο! Πες μου! Από ποιόν πλανήτη είσαι; Πώς ζείτε στον πλανήτη σου; Τι τρώτε; Πώς αναπαράγεστε; Ποιοί σας κυβερνούν;
-Φύγε από δω, ρε μαλάκα. Ταινία γυρίζουμε!

(Αντώνης Μπούζας) 

Οι πορτοκαλάδες

-Συγνώμη, ρε φίλε! Σε βλέπω τόση ώρα που έχεις πάρει καμιά δεκαριά πορτοκαλάδες και τις έχεις τσακίσει. Γεμίζεις και πίνεις. Γεμίζεις και πίνεις με μανία. Συμβαίνει κάτι; Ποιός ο λόγος γι αυτή την παράξενη συμπεριφορά;
-Απλά πίνω για να ξεχάσω.


(Αντώνης Μπούζας)

Η πτήση και η πτώση

-Τι κάνει ο γιος σου;
-Μας έχει γανιάσει τελευταία. Ντε και καλά να γίνει πιλότος.
-Πιλότος;
-Έχει λυσσάξει. "Με το αεροπλάνο μου, πατέρα, θα σχίζω τους αιθέρες". Προσπάθησα τόσες φορές να τον λογικεύσω. Τίποτα αυτός. Πιλότος, πιλότος, πιλότος!
-Τέλος πάντων. Ότι είναι καλύτερο για κείνον. Κατά τα άλλα; Είναι καλά;
-Όχι και τόσο. Προχθές έπεσε από τις σκάλες.
-Σώπα! Γιατί;
-Τον έπιασε ίλιγγος.


(Αντώνης Μπούζας)

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Η ζωή είναι ωραία (La vita è bella, 1997)

Στην Ιταλία του Β παγκοσμίου πολέμου, ένας Εβραίος πατέρας προκειμένου το μικρό παιδί του να μην καταλάβει τίποτα από τη φρίκη που συντελείται γύρω του, πράγμα που θα έβλαπτε και την ψυχή του, μετατρέπει στα μάτια του τον πόλεμο σε παιχνίδι. Ακόμα κι όταν τα πράγματα δείχνουν πως πλησιάζει ο αφανισμός τους. Παίζει το ρόλο του σε συνθήκες ανομολόγητων προβλέψεων και επιθανάτιας αγωνίας και καταφέρνει να κρατήσει ζωντανό το όνειρο και άρα το ίδιο το σώμα του μικρού. 

Ένα αριστούργημα που δεν έχει προηγούμενο. Μια ταινία-ύμνος στον πατέρα. Ένα πρωτοφανές αντίκρισμα του θανάτου και της απώλειας κάθε δεδομένης απόλαυσης, χαράς, πολυτέλειας και μικρής ή μεγάλης ευτυχίας από τον θεατή που με το πέρας της προβολής του έργου αισθάνεται μια ασίγαστη δίψα για ζωή. Ο Μπενίνι, στην σημαντικότερη στιγμή της πορείας του, δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας και μας εκπλήσσει με την ευστροφία και πρωτοτυπία του σεναρίου του. Πολύ καλοί όμως και οι υπόλοιποι στους ρόλους τους. 

Ο δαιμόνιος κινηματογραφιστής ενσαρκώνει σε αλληγορικό επίπεδο τον καλλιτέχνη που σε δύσκολους καιρούς πρέπει να μείνει δυνατός και ακέραιος τόσο σωματικά όσο κυρίως ψυχικά για να μπορέσει να φέρει σε πέρας την ιερή αποστολή του: να κρατήσει ζωντανό το παιδί του, δηλαδή τον άνθρωπο. Για να το κάνει αυτό θα πρέπει να τον ''εξαπατήσει'' χτίζοντας ένα απατηλό, ιδανικό αλλά και ζωογόνο αντίγραφο του κόσμου μας μέσα στο οποίο θα τον τοποθετήσει σαν ένας άλλος Θεός. Από τη μια δηλαδή έχουμε τον μυθοπλάστη-αιμοδότη, την ανυπεράσπιστη ανθρώπινη ψυχή και τη σχέση πατέρα και παιδιού που τους ενώνει κι από την άλλη έναν κόσμο βυθισμένο σε συμβολικό πόλεμο που μπορεί να μην απειλεί απαραίτητα μόνο τη σωματική υπόσταση. 

Ο κινηματογράφος της ανθρωπιάς που σήμερα πλέον εκλείπει μας παραδίδει ένα από τα αρτιότερα και αυθεντικότερα πονήματά του και μας διδάσκει ότι το πιο επικίνδυνο όπλο που έχουμε στη μάχη εναντίον του σκότους είναι το ίδιο μας το μυαλό. Ό,τι κι αν συμβεί, το μυαλό θα επιζήσει. Κι αν επιζήσει αυτό, έχουμε ήδη νικήσει. 

(Αντώνης Μπούζας)



Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016

10η Εντολή (2004-2015)

Ίσως η πιο φημισμένη σειρά του Κοκκινόπουλου στην Ελλάδα. Ένα έργο που προκάλεσε έναν διαδικτυακό και τηλεοπτικό χαμό με την καλή έννοια και συνεχίζει να προκαλεί. Όχι άδικα κατά τη γνώμη μου, γιατί σπάνια βλέπεις ένα Ελληνικό θρίλερ και ακόμα πιο σπάνια ένα καλό Ελληνικό θρίλερ. Ιστορίες παρμένες από τις πιο αιματοβαμμένες σελίδες της ειδησεογραφίας και παρουσιαζόμενες υπό τη μορφή ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας ταυτόχρονα. Μεγάλοι επαγγελματίες ηθοποιοί συνυπάρχουν με ερασιτέχνες πρωτοεμφανιζόμενους που συχνά αποδεικνύονται εξίσου καλοί. 

Φαινομενικά μοιάζει με τις προηγούμενες σειρές εγκλημάτων του Κοκκινόπουλου, αλλά έχει μερικές πολύ ουσιαστικές διαφορές. Το σενάριο εγκαταλείπει σε μεγάλο βαθμό τα στοχαστικά και φιλοσοφικά του στοιχεία εξίσου με το ρομαντισμό και την ευαισθησία, χωρίς βέβαια αυτά να παύουν να υφίστανται εντελώς. Αποσκοπεί κατά κύριο λόγο στη διασκέδαση του θεατή ή μάλλον ακόμα καλύτερα στην ένοχη διασκέδαση. Το μεγάλο ενδιαφέρον της σειράς προκύπτει από την τεράστια γοητεία που μας ασκεί το στοιχείο του απαγορευμένου. Ένα στοιχείο υπάρχον τόσο σε σκηνές ακραίου, αναπάντεχου και σκληροπυρηνικού σοκ όσο και στην ίδια την πλοκή πολλών ιστοριών. Δεν είναι λίγες οι φορές που αντιλαμβάνεσαι ότι ο χαρακτήρας του έργου παραπέμπει στο τρομερά ενδιαφέρον και συγχρόνως άδικα υποτιμημένο κινηματογραφικό είδος των b-movies. 

Οι κεντρικοί χαρακτήρες του κάθε επεισοδίου είναι αρχικά τόσο συνηθισμένοι άνθρωποι και ζουν μια τόσο συνηθισμένη και τυπική ζωή που θα μπορούσαν να είναι οι γείτονές μας ή και εμείς οι ίδιοι. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Η καθημερινότητά τους εξελίσσεται απρόσμενα και δραματικά. Το διαφορετικό εισβάλει στη ζωή τους και τους μετατρέπει άλλους σε παρίες αυτού του κόσμου άλλους σε μαυροφορεμένες ψυχές εκδικητών άλλους σε αιώνιους είλωτες που οι επαναστατημένες δυνάμεις του μυαλού θηριοποίησαν μα όλους ανεξαιρέτως σε φονιάδες. 

Στον τέταρτο και πιο ώριμο κύκλο της σειράς, η ωμότητα αποκτά πραγματικό λόγο ύπαρξης. Η απεικόνιση της βίας γίνεται κοινωνικό-πολιτικό σχόλιο. Μένεις πραγματικά άφωνος με τη γενναιότητα των συντελεστών και των επικίνδυνων για τους ίδιους μηνυμάτων που μοιράζονται με τον αλλοτριωμένο, κακομαθημένο, συχνά βάρβαρο και σίγουρα όχι και τόσο δημοκρατικό θεατή. Ο τέταρτος κύκλος μοιάζει με την ημικρανία που σου καταστρέφει τον ύπνο. Η διασκέδαση δίνει τη θέση της στον προβληματισμό, την ανατρεπτική σκέψη, την κατάργηση των στερεοτύπων και την αποκαθήλωση της εκ του ασφαλούς τηλεόρασης. 

Σπάνια στιγμή όπως καταλαβαίνετε για τον βούρκο του φτηνού τηλε-κουτιού που μας δολοφονεί τον χρόνο και το πνεύμα και μας στερεί τη ζωή απ΄ το πρωί ως το βράδυ. Αλησμόνητες στιγμές πάθους, έντασης και ανατροπών, ερμηνείες που φτάνουν μέχρι και στο σημείο να σε τρομάξουν και μια σκηνοθεσία ατμοσφαιρική και γεμάτη νεύρο.

(Αντώνης Μπούζας)

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

Κόκκινος κύκλος (2000-2002)

Κάθε φορά που ακούω ότι ο Κοκκινόπουλος θα κάνει πάλι δουλειά συμμετέχοντας στην τηλεοπτική σεζόν, λέω από μέσα μου ότι, ασχέτως με το πόσο καλή θα είναι η δουλειά αυτή, είναι μεγάλο πράγμα για την Ελληνική τηλεόραση με την κατρακύλα που αυτή έχει πάρει προ πολλού. Μέχρι σήμερα δεν έχω δει κακή σειρά από τον συγκεκριμένο δημιουργό και βέβαια δεν είναι λίγες οι φορές που ενθουσιάστηκα. Ωστόσο κατά τη γνώμη μου η καλύτερή του στιγμή είναι η σειρά ''Κόκκινος κύκλος'' που ήρθε για να μας συναρπάσει με το πηγαίο πάθος και την διαμαντένια λιτότητα και απλότητά της καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν. 

Μας προσέφερε προπαντός ένα όμορφο, ζεστό και φιλόξενο σύμπαν μέσα στο οποίο μπορούσε να ζήσει ο θεατής, ακόμα και όταν τα πράγματα γινόντουσαν σκληρά, νοσηρά, βίαια ή στενάχωρα. Μου αρέσει γενικώς η άποψη να δείχνει ο καλλιτέχνης κάτι άσχημο αλλά να το δείχνει με τρόπο όμορφο. Επίσης, το δημιούργημα αυτό είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του πόσο πιο πολύ και πιο ουσιαστικά μπορεί να σοκάρει ένας σκηνοθέτης άμα βάλει το μυαλό του να δουλέψει και χρησιμοποιήσει την ατμόσφαιρα, το υπονοούμενο και τη γλώσσα της ψυχολογίας, αντί να καταναλώνεται σε σκηνές ακραίας και υπερβολικής βίας. 

Η κυριότερη λέξη με την οποία θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη συγκεκριμένη σειρά είναι ''πάθος''! Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι δεν έγινε στο πόδι. Δεν την κάναν για να την κάνουνε. Ούτε για να βγάλουν χρήματα και μόνο. Και γι αυτό το λόγο πιστεύω ότι ξεχωρίζει από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνικών σειρών. 

Οι γυναικείοι χαρακτήρες αρκετές φορές γινόντουσαν έως και ερωτεύσιμοι με το φως και την υπερ-ευαισθησία που αντανακλούσε το πρόσωπο και η φωνή τους. Καθόλου δύσκολο να διακρίνει κάποιος γνώστης του τομέα επιρροές από το Δόγμα 95 και τη φιλμογραφία σκηνοθετών όπως ο Τρίερ, ο Πολάνσκι κι ο Ταραντίνο. Ιστορίες γεμάτες με στιγμιότυπα φαινομενικά απλά που όμως δεν είναι. Όμορφη και γλυκιά αύρα και ρυθμοί ανθρώπινοι που δυστυχώς στην άρρωστη σύγχρονη εποχή της γρήγορης ταχύτητας, σκέψης και ζωής δύσκολα θα εκτιμηθούν. 

Όσον αφορά τη θεματολογία, ασχολείται, θεωρητικά τουλάχιστον, με αληθινές ιστορίες εγκλημάτων από το αστυνομικό ρεπορτάζ. Αλλαγμένες κατά πολύ βέβαια, άσχετα που αρκετές από αυτές είναι καθαρά προϊόντα μυθοπλασίας. Κυρίαρχοι θεματικοί πυρήνες ο έρωτας, η γυναίκα, η δυνητική κόλαση της ανθρώπινης ψυχής, η κοινωνία-ζούγκλα και η περίφημη φράση ''ο θάνατός σου, η ζωή μου''.

(Αντώνης Μπούζας)

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

Ρώσικη κιβωτός (Russian ark, 2002)

Στην ονειρική ταινία του Αλεξάντερ Σοκούροφ παρακολουθούμε την περιπλάνηση δυο ανθρώπων, ενός Ρώσου κι ενός Ευρωπαίου, στο τεράστιο μουσείο τέχνης Ερμιτάζ. Ο Ρώσος δεν καθίσταται ποτέ ορατός. Παρ' όλα αυτά ακούμε τη φωνή του και βλέπουμε το κάθε τι μέσα από τα μάτια του, τα οποία είναι η ίδια η κάμερα. 

Η ταινία είναι γυρισμένη σε ένα και μοναδικό μονόπλανο διάρκειας ενενήντα έξι λεπτών. Αυτό σημαίνει ότι ουσιαστικά πρόκειται για έναν φιλμικό άθλο που προκειμένου να εκτελεστεί τέλεια απαιτείται άκρως εξαντλητική και βασανιστική δουλειά. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι χρειάστηκαν μόνο δυο απόπειρες ώστε να γυριστεί το έργο. Την πρώτη φορά, έγινε λάθος στο εικοστό λεπτό και το γύρισμα ξεκίνησε πάλι από την αρχή. 

Η όρασή μας χορταίνει από εικόνες απείρου κάλους και οπτική ποίηση. Η σκέψη μας μπαίνει στην διαδικασία της ανάλυσης και της επεξεργασίας συμβόλων που αγγίζουν ένα ευρύ φάσμα πνευματικών αναζητήσεων, από τον τομέα της πολιτικής και του πολιτικού κινηματογράφου μέχρι εκείνον της φιλοσοφίας. Ερμηνείες που ξεπερνούν την τελειότητα και την αληθοφάνεια. Ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα των τελευταίων εικοσιπέντε χρόνων. Και συγχρόνως μια από τις πιο γοητευτικές στιγμές του ποιητικού κινηματογράφου. Ένας συνδυασμός δυο ειδών τόσο διαφορετικών μεταξύ τους. Μιας και όλη η ταινία μοιάζει με ντοκιμαντέρ που μας ξεναγεί μέσα στο υπέροχο μουσείο, αλλά ταυτόχρονα γινόμαστε θεατές μιας ιστορίας κι άρα ενός έργου που ανήκει στον κινηματογράφο της μυθοπλασίας. 

Ο Ρώσος φοβάται να ξυπνήσει από τον λήθαργο που τον έχει βυθίσει το σύστημα. Ο Ευρωπαίος όμως επιμένει να του κάνει διαρκείς επιθέσεις αναστατώνοντας, ενοχλώντας τον και αποκαλύπτοντάς του αυτά που δε θα ήθελε ποτέ ν' αντιληφθεί. Όταν όμως έρθει η ώρα του τέλους, που αργά ή γρήγορα για όλους και για όλα έρχεται, τότε η ανατροπή θα έρθει να ξεσκεπάσει και το ίδιο το πρόσωπο της Ευρώπης. 

(Αντώνης Μπούζας)

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Ο τελευταίος άνθρωπος στη γη (Last man on Earth, 1964)

Ένας ιός έχει ξεκληρίσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης και τους υπόλοιπους τους έχει μετατρέψει σε βρυκόλακες. O μοναδικός άνθρωπος στον οποίο δεν συνέβει τίποτα από τα δύο, ένας επιστήμονας, την ημέρα γυρνάει όλη την πόλη ψάχνοντας για τροφή και για τους βρυκόλακες, τους οποίους παλουκώνει και καίει. Και τη νύχτα κλειδαμπαρώνεται στο σπίτι του που τα βαμπίρ περικυκλώνουν και προσπαθούν να μπούνε μέσα, φωνάζοντας το όνομά του. 

Μια αποκαλυπτική ταινία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας με άρτια φωτογραφία, άριστη ηθοποιία, άκρως ενδιαφέρον και καλοδουλεμένο σενάριο και μια σκηνοθεσία που με ελάχιστα μέσα και λίγα χρήματα καταφέρνει τα μέγιστα. Η καλή σκηνοθεσία εξάλλου συνήθως δεν φαίνεται στις υπερπαραγωγές, άλλα κυρίως στις low budget ταινίες. Εκεί όπου οι δημιουργοί δεν έχουνε καμία ευκολία. Πράγματι, η λιτότητα αλλά όχι φτήνια των εικόνων και γενικότερα του αποτελέσματος καταφέρνει να σε κερδίσει. 

Η ταινία αποτελεί έναν προβληματισμό πάνω στο θέμα ''επιστήμη''. Είναι κάτι καλό τελικά ή μήπως όχι και τόσο; Νομίζω ότι η αλήθεια κρύβεται στη φιλοσοφική θεώρηση ότι δεν υπάρχει καλό και κακό. Η επιστήμη ανάλογα με τον εκάστοτε χρήστη της μπορεί να αποδειχθεί η μεγαλύτερη ευλογία, αλλά και η μεγαλύτερη καταστροφή. Έτσι και στο έργο, από τη μια έχουμε την ανώριμη, ανεύθυνη χρήση της και την απάνθρωπη μορφή της που δημιούργησε τον ιό κι από την άλλη τον επιζώντα επιστήμονα που προσπαθεί να βρει τη θεραπεία. Το αν θα τα καταφέρει θα το ανακαλύψουν μόνοι τους όσοι από εσάς τολμήσουν μια ματιά σε μια ταινία παλιομοδίτικη για πολλούς, αλλά πολύ μπροστά για την εποχή μας για μένα. 

Μια απόδραση για όλους τους απελπισμένους από τον σύγχρονο, άψυχο κινηματογράφο και ένα αναζωογονητικό ταξίδι στον παλαιάς κοπής τρόμο.

Αντώνης Μπούζας

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Φανοστάτες

Βλέπεις κάτι ανθρώπους
που είναι φανοστάτες.
Φωτίζουν την πορεία μας
υπό σκιά μιας έκλειψης.

Στέκουν αγέρωχοι θαρρείς
μα μόνο αυτοί ξέρουν.
Πόσο ο φόβος τους χτυπά
και οι δικοί τους τρέχουν.

Τα πιτσιρίκια τους πετούν
πέτρες που τους πληγώνουν.
Και οι ενήλικες βαρούν
με λόγια και σκοτώνουν.

Αν τύχει φίλε και σταθείς
δίπλα σε φανοστάτη,
να τον κεράσεις μια γουλιά
απ' της καρδιάς τα βάθη.

Να τον κεράσεις μια πνοή.
Χρόνια δεν ανασαίνει.
Να του χαρίσεις μια ζωή.
Μας ζει, αλλά πεθαίνει.

(Αντώνης Μπούζας)

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

Βρυκόλακας

Όλη τη νύχτα σε περιμένω 
κάτω απ' τα δέντρα διψασμένο. 
Μες στο σκοτάδι καλά κρυμμένο 
πλάσμα αιώνων καταραμένο.

Τρώω πουλιά και αρρωσταίνω, 
Σαίξπηρ διαβάζω και σε ζητώ. 
Χωρίς εσένα νύμφη πεθαίνω, 
ποθώ το ξάναμμα το νεκρικό.

Δάκρυ σου φέρνω κι απολαμβάνω. 
Αν ικετεύεις, το λέω ψέμα. 
Όποιο παράδεισο κι αν χτίσεις 
θα τον επνίξω μες στο αίμα.

Είπες σαν μ' έχωσες στο μνήμα, 
μ' άλλους το βιός μου θα το γλεντάς. 
Μα η οργή ήρθε σαν κύμα 
πάντοτε μαύρα για να φοράς.