Στο ξύλινο δωμάτιο

Ξαπλώνω στο πάτωμα.

Διαβάζω στο ταβάνι.

Τα εσώτερά μου φωτεινά

η συννεφιά μου φτιάχνει.

Και έξω απ' το παράθυρο

τα δέντρα επικρατήσαν.

Νίκησαν τον άνθρωπο.

Μα εμένα με αφήσαν.

Στέκονται στην είσοδο.

Τ' ακούω στο μυαλό μου.

Λένε να μείνω μέσα εκεί

αν θέλω το καλό μου.

Μ' αρέσει η κατάσταση.

Είναι απειλή χρωματιστή.

Και η ξυλένια φυλακή

με αγκαλιάζει γελαστή.

Διασκεδάζω με το φόβο μου.

Τι να υπάρχει εκεί έξω;

Κι αν οι σκιές πυκνώσανε

δεν θέλω να δραπετεύσω.

(Αντώνης Μπούζας)