Το φαντασματάκι

Γυρνάει άσκοπα στους δρόμους. 

Μιλάει σ' όλους τους ανθρώπους.

Όμως αυτοί δεν απαντάνε.

Είναι κουφοί κι έτσι σιωπάνε.

Η οργή το πυρακτώνει.

Η ηρεμία δεν το βρίσκει.

Πέθανε άδικα κι ουρλιάζει.

Απαντήστε του να ησυχάσει.

Θέλει ν' ακούσει μια φωνή.

Και κάπου να ξεκουραστεί.

Γκρεμίσαμε το σπίτι του.

Δομήσαμε τη λύπη του.

Όποιος μπορέσει να το δει

φοβάται, δεν του ομιλεί.

Κι όποιος ακούσει τον θυμό του

αισθάνεται και τον δικό του.

Βλέπει αγάπη και δακρύζει.

Τότε για λίγο ψιχαλίζει.

Το περιμένει μ' ωραιότητα

μια φωτεινή οντότητα.

(Αντώνης Μπούζας)

Ο βασιλιάς

 

Αδειάζει στη θάλασσα ένα μπουκάλι κρασί

για να την μεθύσει πριν ενωθεί μαζί της.

Χτυπά με το φουστάνι της αλύπητα το χώμα.

Αποπλανεί τα κύματα κι η μέρα μεγαλώνει.

Ο ήλιος ερωτεύτηκε, θέλει κι άλλο να μείνει.

Το φεγγάρι ενημερώθηκε ότι δεν θα νυχτώσει.

Ο ήλιος την εφλέρταρε κι αυτή τον βασανίζει.

Με περιφρόνησης ματιά καυτά μαζί του παίζει.

Του δίνεται όμως μετά κι εκείνος λυτρωμένος

τρέχει στον ουρανό και τραγουδά ευτυχισμένος.

Βουτάει δίπλα της και κολυμπά αλλά δε σβήνει.

Εκτοξεύεται ψηλά και αγαπώντας την αφήνει.

Ξαφνικά όμως με στέμμα ξεπροβάλλει

μέσα από τη θάλασσα ένας γκρίζος γίγαντας.

Με το πελώριο χέρι του αμέσως την αρπάζει.

Είναι ο Ποσειδώνας που γάμο της τάζει.

(Αντώνης Μπούζας)