Στα βαθιά

Εγκαύματα στην παραλία. 

Έρχονται, φτάσαν τα φορεία. 

Έλιωσε φίνο παγωτό. 

Πεσμένος είμαι και διψώ. 

Ελληνικό καλοκαιράκι. 

Δύο νεκροί με μηχανάκι. 

Βριστήκαμε στις διακοπές. 

Μας καταπίνουν οι φωτιές. 

Γυναίκα σαν την Αφροδίτη 

σακατεμένη απ' το σπίτι. 

Άντρας με μαυρισμένο μάτι 

που αντιμίλησε σε κάτι. 

Ελληνικό καλοκαιράκι. 

Σε μια οθόνη κυματάκι. 

Φοράνε μάσκες γελαστές. 

Μιζέρια στις αποσκευές.

(Αντώνης Μπούζας)

Κόκκινος κύκλος

Σήμερα οι εγκληματίες 

έχουν στο νόμο εξουσία. 

Δεν τους χωράν οι φυλακές. 

Εγκληματούνε άφοβοι. 

Σέρνεις τα πόδια ήρεμα, 

σύγχρονο πονεμένο πλάσμα, 

σαλπάροντας σε άδεια πόλη 

ξέχειλη από κρυφές οάσεις. 

Το παραμύθι από καιρό 

σε μια γωνιά σε περιμένει. 

Νεράιδες σε ευλογούν 

κι αυτό τη γέννα σου σημαίνει. 

Σφίγγεις τη φλόγα άκαυστος. 

Το έγκλημα να νικηθεί. 

Να βρει γαλήνη ο άνθρωπος. 

Η νύχτα μας να κοιμηθεί.

(Αντώνης Μπούζας)

Χρωματίζω τους εφιάλτες σου

Βρέθηκες σε λιβάδι ηλιόλουστο 

και είχε χέρια για λουλούδια. 

Ο ήλιος-βρυκόλακας σε ορεγόταν. 

Στο βάθος υπήρχε αλλόκοτη μορφή. 

Έγινες ξανά παιδί και έτρεχες. 

Έκανες χειραψίες στα λουλούδια. 

Ήσουν ελαφρύς σαν πούπουλο. 

Έλειπαν του μέσα σου τα βάρη. 

Ξάπλωσες κι έλεγες παραμύθια. 

Ο ήλιος μόρφαζε με αγαλλίαση. 

Χοροπηδούσες αιωρούμενος. 

Σε άγγιξε του μύθου ίαση. 

Κι όλη την ώρα προσπαθούσε 

να σε δαγκώσει ένα θηρίο. 

Εσύ όμως πια είχες σωθεί 

κλεισμένος μέσα στο βιβλίο.

(Αντώνης Μπούζας)

Ιστορία φόβου

Χιόνι κι αέρας δυνατός. 

Εκείνη μπρος στο τζάκι. 

Έχει κλείσει έξω το σκοτάδι. 

Μουρμουρίζει έναν παλιό σκοπό. 

Κρούει τη θύρα κάποιος 

κι εκείνη πάει να ανοίξει. 

Κανένας πίσω από την πόρτα 

και αφημένο ένα περίεργο κουτί. 

Βροντά την πόρτα ταραγμένη. 

Τα ιδρωμένα χέρια ανοίγουν το κουτί. 

Αντικρίζει γνώριμο εργαλείο ματωμένο. 

Το καταστρέφει και βαθιά ανησυχεί. 

Λίγο αργότερα κρούει ξανά η θύρα. 

Την ανοίγει βαστώντας πιστόλι. 

Έξω περιμένει ακόμα ένα κουτί. 

Άφαντος και πάλι ο εκβιαστής. 

Την κυριεύει υστερία και ξεσπάει, 

καθώς σεντόνι βρίσκει μέσα 

με το οποίο τύλιξε το θύμα της. 

Στο τζάκι το πετά και περιμένει. 

Αγριεμένη κι επικίνδυνη. 

Του εκβιαστή το θάνατο ποθεί. 

Οι φλόγες δημιουργούν σκιές. 

Και η σιωπή σκοτεινός ήχος. 

Για τελευταία φορά ο άγνωστος χτυπάει. 

Ορμάει εκείνη έξω και παγώνει, 

καθώς ένας νεκρός στέκει λειψός 

και με ματιά του μίσους την καρφώνει.

(Αντώνης Μπούζας)