Αισθάνομαι δέος μπροστά στο θάρρος
των ανθρώπων που βγαίνουν έξω στην ψύχρα.
Που γυρίζουν με τις ώρες στους δρόμους.
Και που μιλάνε άφοβα και άνετα με άλλους.
Δεν δειλιάζουν ούτε στο ελάχιστο
εμπρός στις επιθετικές συμπεριφορές
ή στην μεγάλη πιθανότητα αυτές να υπάρξουν.
Θα ήθελα νομίζω να έχω την ψυχή τους.
Έπειτα, είναι κι όλα τα υπόλοιπα.
Οι στάχτες από τα τσιγάρα ενώ φυσάει.
Τα σταχτοδοχεία δίπλα στα ποτήρια ενώ έχει αέρα.
Οι μοτοσυκλέτες που ανεβαίνουν στο πεζοδρόμιο.
Οι κίνδυνοι που δεν πρέπει κάποιος να καταλάβει.
Γιατί αν τους νιώσει θα γίνει ο κόσμος γύρω του θηρίο.
Προτιμώ την ευτυχία της άγνοιας που σε κρατά γαλήνιο.
Η γνώση σου βαράει με ορμή τον προσωπικό παράδεισο.
Αντώνης Μπούζας
