Αλαφροΐσκιωτος

Μ' ελαφριά ψυχή σε ορεινή τοποθεσία

περπάταγα και άκουγα το μουγκρητό της φύσης.

Σαν το θηρίο εκείνη μ' είχε περικυκλώσει.

Το ένιωθα πως το βλέμμα μου είχε ήδη αλώσει.

Τα κλαδιά σηκώνονταν απειλητικά.

Τα βράχια από κάτω μου μαύρα και κοφτερά.

Όμως δεν φοβόμουνα και ήμουνα καλά.

Με τις σκιές που χόρευαν ήτανε μαγικά.

Ένα βουνό συνάντησα με μορφή προσώπου.

Φουσκωμένα μάγουλα και μάτια μοχθηρά.

Πού θα φτάσει ο άνθρωπος; το ρώτησα εγώ.

Εκείνο μου απάντησε με τρόπο σκοτεινό.

Του σούρουπου τα χρώματα τα μυθικά

έντυσαν τον περίπατο ανάμεσα στα δέντρα.

Εμπρός μου τότε έφερα ένα μικρό παιδί.

Με κοίταξε και μ' έστειλε σε μέρη που είχα ξαναδεί.

(Αντώνης Μπούζας)