Λανθασμένα ίσως χαρακτήρισε η Ελληνική απόδοση του τίτλου τον όχι και τόσο καλό γνώστη του πολιτισμού που συναντάμε στην ταινία σχιζοφρενή, καθώς δεν προκύπτει σεναριακά κάποιο τέτοιο στοιχείο για την ψυχολογία του. Ένα λάθος για το οποίο κατηγορήθηκαν οι υπεύθυνοι πως έβλαψαν ψυχικά μέλη της συγκεκριμένης ομάδας συνανθρώπων μας.
Μια παρέα παιδιών, κατά την διάρκεια εκδρομής τους στο Τέξας, θα πέσουν θύματα της μανίας μιας οικογένειας σύγχρονων πρωτόγονων με κανιβαλιστικές συνήθειες. Σε μια ταινία που σου παγώνει το αίμα και ταυτόχρονα σε αφήνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Και που με πολύ λίγα μέσα και ελάχιστη οικονομική στήριξη αποτέλεσε έναν άθλο επί οθόνης, πράγμα για το οποίο νομίζω ότι αξίζει τον σεβασμό μας.
Εντελώς αδίκως θεωρείται εκπρόσωπος των χειρότερων σπλάτερ και χρησιμοποιείται συχνά σαν ειρωνική αναφορά από ανθρώπους που δεν την έχουν δει και κρίνουν με κλειστό μυαλό και με την κουλτούρα της ταμπελοποίησης. Στην πραγματικότητα, πολύ περισσότερα υπονοεί παρά δείχνει. Η διαχείριση των κινηματογραφικών κλισέ συντελείται με επαγγελματισμό, αριστοτεχνισμό και γνώση. Υπάρχει επιλέον στην ατμόσφαιρα το στοιχείο της σήψης που αισθάνεσαι ότι σου τρώει το μυαλό. Ιδιοφυής ο πρόλογος της εναλλαγής εικόνων πτωμάτων σε αποσύνθεση, υπό το λίγο φως των φακών, με εντελώς σκοτεινά, παγερά πλάνα. Κάτι που προφανώς χτυπάει απευθείας στους μεγαλύτερους υπαρξιακούς μας φόβους. Το εμβληματικό δημιούργημα ξεχώρισε ποιοτικά από τα υπόλοιπα άτεχνα σπλάτερ συν τοις άλλοις και λόγω του συμβολικού, αλληγορικού του υπόβαθρου, αλλά και λόγω της σκηνοθεσίας ενός απείρως τιτάνιου μάστορα της γλώσσας του κινηματογράφου.
Οι σύγχρονες ταινίες τρόμου, στην πλειοψηφία τους, θα κοσμούνταν με πλήθος ευκόλως εννοούμενων και φυσικά εύστοχων επιθέτων εκ του στόματος κάποιου ειδικού, ο οποίος θα ατένιζε με νοσταλγία το ένδοξο παρελθόν. Εγώ πάλι θα αρκεστώ να πω ότι προχωράμε σαν τον κάβουρα, μιλώντας πάντα για την εξέλιξη και τον πολιτισμό μας σχεδόν σε κάθε επίπεδο.
Μια παρέα παιδιών, κατά την διάρκεια εκδρομής τους στο Τέξας, θα πέσουν θύματα της μανίας μιας οικογένειας σύγχρονων πρωτόγονων με κανιβαλιστικές συνήθειες. Σε μια ταινία που σου παγώνει το αίμα και ταυτόχρονα σε αφήνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Και που με πολύ λίγα μέσα και ελάχιστη οικονομική στήριξη αποτέλεσε έναν άθλο επί οθόνης, πράγμα για το οποίο νομίζω ότι αξίζει τον σεβασμό μας.
Εντελώς αδίκως θεωρείται εκπρόσωπος των χειρότερων σπλάτερ και χρησιμοποιείται συχνά σαν ειρωνική αναφορά από ανθρώπους που δεν την έχουν δει και κρίνουν με κλειστό μυαλό και με την κουλτούρα της ταμπελοποίησης. Στην πραγματικότητα, πολύ περισσότερα υπονοεί παρά δείχνει. Η διαχείριση των κινηματογραφικών κλισέ συντελείται με επαγγελματισμό, αριστοτεχνισμό και γνώση. Υπάρχει επιλέον στην ατμόσφαιρα το στοιχείο της σήψης που αισθάνεσαι ότι σου τρώει το μυαλό. Ιδιοφυής ο πρόλογος της εναλλαγής εικόνων πτωμάτων σε αποσύνθεση, υπό το λίγο φως των φακών, με εντελώς σκοτεινά, παγερά πλάνα. Κάτι που προφανώς χτυπάει απευθείας στους μεγαλύτερους υπαρξιακούς μας φόβους. Το εμβληματικό δημιούργημα ξεχώρισε ποιοτικά από τα υπόλοιπα άτεχνα σπλάτερ συν τοις άλλοις και λόγω του συμβολικού, αλληγορικού του υπόβαθρου, αλλά και λόγω της σκηνοθεσίας ενός απείρως τιτάνιου μάστορα της γλώσσας του κινηματογράφου.
Οι σύγχρονες ταινίες τρόμου, στην πλειοψηφία τους, θα κοσμούνταν με πλήθος ευκόλως εννοούμενων και φυσικά εύστοχων επιθέτων εκ του στόματος κάποιου ειδικού, ο οποίος θα ατένιζε με νοσταλγία το ένδοξο παρελθόν. Εγώ πάλι θα αρκεστώ να πω ότι προχωράμε σαν τον κάβουρα, μιλώντας πάντα για την εξέλιξη και τον πολιτισμό μας σχεδόν σε κάθε επίπεδο.
Οι κανίβαλοι της ταινίας υπάρχουν γύρω μας κι είναι πολλοί. Δεν έχουν κοινωνική τάξη, φύλο, εθνικότητα και ηλικία. Και είναι ικανοί ανά πάσα στιγμή να εισβάλλουν στον μικρό μας παράδεισο με ένα αλυσοπρίονο στο χέρι. Δείτε την και δεν θα χάσετε.
(Αντώνης Μπούζας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου