Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Αέρινοι στοχασμοί

Ας είναι το σχολείο κάθε υλιστή
μια καρδιά χρυσή
μες σε χαρακωμένο σώμα καλλονής.
Κι ας είν' η ειρωνεία
για τον απελπισμένο,
ο ήλιος που ανατέλλει
μπροστά στον κρεμασμένο
κι εκείνος δε μπορεί να δει.

Περιπατητής είμαι στην κοιλάδα των ηφαιστείων
κι ας μη δίνω δεκάρα για τη χλεύη των γελοίων.
Η ζωή μου να κρέμεται από μια κλωστή,
καθώς η έκρηξη σύντομα θ' ακουστεί,
γι αυτό λοιπόν κι εγώ να ζω
μέσα σε κάθε τι μικρό.
Πρώτη φορά μου αισθάνομαι, πρώτη φορά υπάρχω!

Προσεύχεται σε μιά γυναίκα.
Της ψέλνει ύμνους.
Αυτή πλέον ορίζει αν θα χαρεί ή αν θα λυπηθεί.
Αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει.
Τον έπλασε ξανά, μια μέρα στο νεκροταφείο,
αφού ανεμοστρόβιλοι τον είχανε διαλύσει και δεν υπήρχε πια καμιά ελπίδα.
Κι αυτή, με τη σειρά της,προσεύχεται σ' αυτόν.

Δε σου αρέσει ο κόσμος; 
Πάρε πινέλο,φτιάξε τον ξανά απ' την αρχή.

(Αντώνης Μπούζας)

Τόποι αλμυροί

Παραθαλάσσιες περιοχές.
Πίκρας και πόνου δαμαστές.
Τόποι για ποίηση φτιαγμένοι.
Το αεράκι να φυσά τη ψημένη τη ψυχή μας.

Στους δρόμους σας περπάτησα ημέρες με λιακάδα. 
Στην αμμουδιά αντίκρισα σειρήνες ξαπλωμένες. 
Δόξασα τον ήχο των κυμάτων κραυγάζοντας πρωτόγονα.
Έπαιξα κρυφτό με τον ήλιο μα οι σκιές με πρόδωσαν.

Παραθαλάσσιες περιοχές.
Μητέρες της ευδαιμονίας.
Όντα της έκστασης,όταν η μέρα σας αποκαλύπτει. 
Πλάσματα του ρομαντισμού,όταν η νύχτα σας φλερτάρει.

Κάθε φορά που σας αφήνω
λέω "εις το επανιδείν".
Σε ένα χρόνο πίσω θα μαι,
να σας γευτώ,
να με αδειάσετε.

Κι όταν ξανά το καλοκαίρι φτάνει,
τρέχω πίσω σ' εσάς.
Σπάζω το ρολόι μου
και στην άμμο πέφτω τυλιγμένος
μέχρι η οδύνη να περάσει...

(Αντώνης Μπούζας)