Δοκιμαζόμενη

Της έδωσε λόγια τραυματικά 

και της πικράθηκε το βλέμμα. 

Την έβρισε και φώναξε. 

Έμεινε μόνη κι έχυσε ένα δάκρυ. 

Την νόμιζε παλιογυναίκα. 

Είχε προκατάληψη και ρατσισμό. 

Ήταν οι Λαιστρυγόνες μέσα του 

που τους έστηνε εμπρός του. 

Εκείνη ερείπιο σωστό 

κλαψούριζε όλη μέρα. 

Δεν είχε χρώμα η ζωή της. 

Έσερνε με κόπο τη σκιά της. 

Θυμήθηκε τον γάμο τους. 

Τα γέλια, τα κυνηγητά. 

Την σταδιακή την πτώση τους. 

Καυγάδες τους τα πρωινά. 

Χτύπησε τότε το κουδούνι. 

Ήταν εκείνος με λουλούδια. 

Καθώς αυτή ξαναγεννιόταν, 

της χάρισε το σ' αγαπώ.

(Αντώνης Μπούζας)