Μέσα και έξω από την πόλη

Λίγο πριν ο ήλιος σηκωθεί από τον ύπνο του

με μισή καρδιά αλλά και μάτι λιονταρίσιο.

Οι Θεοί κρύβονται στις γειτονιές, στα πάρκα.

Στους σκληρούς πεζοπόρους και στα φανάρια.

Παίζουν στα δάχτυλα τις ρόδες του μύθου.

Γιατί γεμίσαμε θορύβους τον κόσμο μας;

αναρωτιέμαι αργότερα περικυκλωμένος.

Είναι οι ήχοι της προσωρινής λησμονιάς.

Της εξαπάτησης για λίγη ακόμα ευτυχία.

Και η σιωπή είναι ο ήχος του θανάτου.

Οι Θεοί αναπνέουν και εμείς κρυώνουμε.

Έπειτα φωνάζουν και εμείς θυμώνουμε.

Μας φιλάνε χωρίς να το αντιληφθούμε

με τα πελώριά τους στόματα επάνω μας.

Και τότε κλείνουμε τα μάτια μα πηγαίνουμε.

Βλέπουμε κι ακούμε μια εκδοχή της πόλης μας.

Τα σπίτια είναι χάρτινα, σκεπάζουν μυστικά.

Κι οι τραγωδίες οι μεγάλες είναι ψέμματα.

Εξάλλου, τραγωδία ποτέ δεν θα βιώσει

όποιος δεν κοιτάζει με βλέμμα τραγικό.

(Αντώνης Μπούζας)