Ξαπλώνω στο πάτωμα.
Διαβάζω στο ταβάνι.
Τα εσώτερά μου φωτεινά
η συννεφιά μου φτιάχνει.
Και έξω απ' το παράθυρο
τα δέντρα επικρατήσαν.
Νίκησαν τον άνθρωπο.
Μα εμένα με αφήσαν.
Στέκονται στην είσοδο.
Τ' ακούω στο μυαλό μου.
Λένε να μείνω μέσα εκεί
αν θέλω το καλό μου.
Μ' αρέσει η κατάσταση.
Είναι απειλή χρωματιστή.
Και η ξυλένια φυλακή
με αγκαλιάζει γελαστή.
Διασκεδάζω με το φόβο μου.
Τι να υπάρχει εκεί έξω;
Κι αν οι σκιές πυκνώσανε
δεν θέλω να δραπετεύσω.
(Αντώνης Μπούζας)
Λίγο πριν ο ήλιος σηκωθεί από τον ύπνο του
με μισή καρδιά αλλά και μάτι λιονταρίσιο.
Οι Θεοί κρύβονται στις γειτονιές, στα πάρκα.
Στους σκληρούς πεζοπόρους και στα φανάρια.
Παίζουν στα δάχτυλα τις ρόδες του μύθου.
Γιατί γεμίσαμε θορύβους τον κόσμο μας;
αναρωτιέμαι αργότερα περικυκλωμένος.
Είναι οι ήχοι της προσωρινής λησμονιάς.
Της εξαπάτησης για λίγη ακόμα ευτυχία.
Και η σιωπή είναι ο ήχος του θανάτου.
Οι Θεοί αναπνέουν και εμείς κρυώνουμε.
Έπειτα φωνάζουν και εμείς θυμώνουμε.
Μας φιλάνε χωρίς να το αντιληφθούμε
με τα πελώριά τους στόματα επάνω μας.
Και τότε κλείνουμε τα μάτια μα πηγαίνουμε.
Βλέπουμε κι ακούμε μια εκδοχή της πόλης μας.
Τα σπίτια είναι χάρτινα, σκεπάζουν μυστικά.
Κι οι τραγωδίες οι μεγάλες είναι ψέμματα.
Εξάλλου, τραγωδία ποτέ δεν θα βιώσει
όποιος δεν κοιτάζει με βλέμμα τραγικό.
(Αντώνης Μπούζας)
Το βράδυ εκείνο, δεν κοιμήθηκες.
Ταξίδεψες μέσα σου και έψαχνες.
Έπρεπε να βρεις την ευτυχία σου.
Κι ήταν τα φώτα του σπιτιού γλυκά.
Χάιδευαν το κουρασμένο βλέμμα.
Το βράδυ εκείνο, ανακάλυψες
στης ψυχής τα έγκατα τα σκοτεινά
τη φοβισμένη και κρυμμένη ευτυχία.
Την πήρες πάνω και γιορτάσατε.
Ήπιατε άφθονο κρασί παρέα.
Ήταν πολύ αργά και σ' άρεσε.
Ενώ κοιμόντουσαν οι άλλοι όλοι,
βρέθηκες σε ημιφωτισμένες περιοχές
του σπιτιού που έπαιζε μαζί σου.
Δωμάτια που δεν είχες ξαναδεί.
Αυτό το σπίτι που δε γνώριζες
το δικό σου ήτανε σίγουρα.
Χρώματα τριγύρω εμψυχωτικά.
Έπιπλα που τραγουδούσαν χαρωπά.
Είδες και το ανθοδοχείο που 'χε σπάσει.
Το ταξίδι σου μόνο κατάλαβε
το σιωπηλό και έμπιστο φεγγάρι.
Βρήκες εκείνα που θυμόσουνα.
Κι όταν ανέλαβε ξανά ο ήλιος,
το βράδυ εκείνο είχες ξεχάσει.
(Αντώνης Μπούζας)
Καθώς η καθημερινότητα μας πλάκωνε,
ξεπρόβαλε ένα πρόσωπο από το ταβάνι.
Το βλέμμα του κενό και τα μάτια άδεια.
Έμοιαζε να προέρχεται από άγαλμα.
Έμεινε ασάλευτο και άλαλο εκεί επάνω.
Μου γέννησε μια διάθεση παράξενη.
Λες και ήταν όλα πάλι όπως πρώτα.
Περπατούσα ζωηρά κι ονειρευόμουν.
Συνέβαινε κάτι υπέροχα αιφνίδιο.
Τι σήμαινε όμως αυτό το φαινόμενο;
Με επισκέφτηκαν γνωστοί και άγνωστοι.
Γέμισε κόσμο το σπίτι και πρόσωπα.
Αγόρασα ποτά και μπόλικα κεράσματα.
Η μοναξιά βρισκόταν στο νεκρικό κρεβάτι.
Κάθε πρωινό, ξεκινούσε ένα πάρτυ.
Όταν το κοίταζαν, τους άγγιζε ο φόβος.
Μερικοί διατύπωναν τις θεωρίες τους.
Άλλοι διηγούνταν μεταφυσικά γεγονότα.
Κάποιος έψαξε στους τοίχους για χέρια.
Πάντα καταλήγαμε απλώς να διασκεδάζουμε.
Και το πρόσωπο ακόμα εδώ είναι.
Ένα απόκοσμο αίνιγμα δίχως απάντηση.
Του μιλάω αλλά δεν αποκρίνεται.
Κι όμως, με κάποιο τρόπο, το αισθάνομαι.
Πρόκειται ξαφνικά η φωνή του να ηχήσει.
(Αντώνης Μπούζας)
Έχω κρυφτεί στα δάση της παιδικής ηλικίας μου.
Τα είχα λησμονήσει μα πάντοτε τα είχα ανάγκη.
Δεν έχω πέτρες μέσα μου και νιώθω όπως πρώτα.
Αναζητώ συγκλονισμένος το κρυμμένο παραμύθι
στα μυστικά τοπία της λυτρωτικής μελωδίας.
Ψάχνω στη μνήμη την απαραίτητη λήθη.
Αγγίζω τους κορμούς και ξεκουράζομαι.
Ακούω το θρόισμα των φύλλων και ξεχνάω.
Τα βήματά μου ελαφριά, η ανάσα μου καθαρή.
Η όρασή μου πεινασμένη για παιχνίδια.
Οι βλαβεροί άνθρωποι έχουν μείνει πίσω.
Είμαι απίστευτα ελεύθερος και γαλήνιος.
Βαδίζω δίπλα και μαζί με το ποτάμι.
Ξαφνικά κοντοστέκομαι από έναν ήχο.
Μια ψιθυριστή φωνή μου γνωστοποιεί :
Αν θέλεις να μείνεις για πάντα εδώ,
βρες τη λύση στο μυστήριο αυτό.
Γίνομαι ξανά ο μεθυσμένος ερευνητής.
Συλλέγω στοιχεία με καρδιά αλλοτινή.
Ταχύς σαν τον άνεμο και σιωπηλός σαν τη ζωή.
Σε στοιχειωμένο τόπο έχω γίνει φυγάς.
Το χάιδεμα του τρόμου είν' ευεργετικό.
Στο ρολόι ο χρόνος μου βγάζει τη γλώσσα
μα πριν το καταλάβω έχω βρει τη λύση.
Εμπρός μου σαν σε γιγάντια οθόνη
ανάβουν στον ορίζοντα οι παλιές ταινίες.
Εκείνες που μ' εκστασιάζαν τα σαββατοκύριακα.
Μετά το άγχος των μαθημάτων και των τεστ.
Εκείνες που έβαφαν κόκκινο, μπλε και κίτρινο
τον κόσμο γύρω μου μετά από κάθε προβολή.
(Αντώνης Μπούζας)
Μ' ελαφριά ψυχή σε ορεινή τοποθεσία
περπάταγα και άκουγα το μουγκρητό της φύσης.
Σαν το θηρίο εκείνη μ' είχε περικυκλώσει.
Το ένιωθα πως το βλέμμα μου είχε ήδη αλώσει.
Τα κλαδιά σηκώνονταν απειλητικά.
Τα βράχια από κάτω μου μαύρα και κοφτερά.
Όμως δεν φοβόμουνα και ήμουνα καλά.
Με τις σκιές που χόρευαν ήτανε μαγικά.
Ένα βουνό συνάντησα με μορφή προσώπου.
Φουσκωμένα μάγουλα και μάτια μοχθηρά.
Πού θα φτάσει ο άνθρωπος; το ρώτησα εγώ.
Εκείνο μου απάντησε με τρόπο σκοτεινό.
Του σούρουπου τα χρώματα τα μυθικά
έντυσαν τον περίπατο ανάμεσα στα δέντρα.
Εμπρός μου τότε έφερα ένα μικρό παιδί.
Με κοίταξε και μ' έστειλε σε μέρη που είχα ξαναδεί.
(Αντώνης Μπούζας)
Κάθε άνθρωπος στον κόσμο του.
Έφτιαξα κι εγώ τον δικό μου.
Θέλει πολύ μεγάλη προσοχή.
Να μην παγιδευτείς σε σκληρό κόσμο.
Τα λόγια έχουν δύναμη επάνω μας.
Φωτίζουν και σε βάζουν κάπου όμορφα.
Σκοτίζουν και ζεις δυστυχισμένος.
Και στις δυο περιπτώσεις, φτιάχνουν κόσμους.
Ο πλανήτης όλος στον κόσμο του.
Νομίζω, νομίζεις, νομίζουμε.
Έπλασα την πραγματικότητά μου
με υλικά που με γλυκαίνουν.
Δεν είναι απαραίτητο να είσαι ρεαλιστής!
Ο ρεαλισμός είναι ανύπαρκτος.
Είναι μια κουκουβάγια σε λευκό φόντο.
Κι ένας υπνοβάτης που φωνάζει να ξυπνήσεις.
Άνθρωποι με φυλακίσανε στους κόσμους τους.
Τώρα πια έχω καταλάβει τι συμβαίνει.
Ακόμα και οι γίγαντες είναι μπερδεμένοι.
Και με τα λόγια τους μπερδεύουνε τα πράγματα.
Επιλέγω να ζήσω σε υπέροχο κόσμο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δε νοιάζομαι.
Ούτως ή άλλως, όλοι είμαστε αλλού.
Δεμένοι σε άσχημες ή ωραίες οπτασίες.
Οι αλλοτριωμένοι και οι αφυπνισμένοι.
Οι άγνωστοι κι οι βραβευμένοι.
Οι άντρες κι οι γυναίκες.
Οι νέοι κι οι ηλικιωμένοι.
Από το εγώ μέχρι το εμείς
την αλήθεια δεν έμαθε κανείς.
Η αλήθεια δεν έχει σημασία.
Στόχος η προσωπική ευτυχία.
(Αντώνης Μπούζας)
Βλέπω κάτι που δεν βλέπω.
Είναι ωραίο, είναι δυσάρεστο.
Την προσωπικότητά μου καθορίζει.
Αυτό που υπάρχει αλλά δεν υπάρχει.
Δικαιώνομαι και αδικούμαι.
Νικάω για να εκτονωθώ.
Για να μην κάνω τίποτα.
Βλέπω αυτό που βλέπεις κι εσύ.
Ολόκληρη η ζωή μου ανύπαρκτη.
Μια ζωή της φαντασίας.
Κάποιος με ξεγέλασε και δε βλέπω.
Πρέπει να διαβάσω για να δω.
Υπάρχουν γνώσεις που τυφλώνουν.
Υπάρχουν γνώστες που δεν ξέρουν.
Στις θέσεις τους καθηλωμένοι με εγωισμό.
Έχει δίκαιο όποιος συμφωνεί μαζί τους.
Τα μάτια μου είναι αγύρτες.
Τα εσωτερικά μου μάτια περιμένουν.
Βλέπω ένα έργο σε θέατρο σκιών.
Και σαν σκιά περνώ από τον κόσμο.
(Αντώνης Μπούζας)
Αισθάνομαι δέος μπροστά στο θάρρος
των ανθρώπων που βγαίνουν έξω στην ψύχρα.
Που γυρίζουν με τις ώρες στους δρόμους.
Και που μιλάνε άφοβα και άνετα με άλλους.
Δεν δειλιάζουν ούτε στο ελάχιστο
εμπρός στις επιθετικές συμπεριφορές
ή στην μεγάλη πιθανότητα αυτές να υπάρξουν.
Θα ήθελα νομίζω να έχω την ψυχή τους.
Έπειτα, είναι κι όλα τα υπόλοιπα.
Οι στάχτες από τα τσιγάρα ενώ φυσάει.
Τα σταχτοδοχεία δίπλα στα ποτήρια ενώ έχει αέρα.
Οι μοτοσυκλέτες που ανεβαίνουν στο πεζοδρόμιο.
Οι κίνδυνοι που δεν πρέπει κάποιος να καταλάβει.
Γιατί αν τους νιώσει θα γίνει ο κόσμος γύρω του θηρίο.
Προτιμώ την ευτυχία της άγνοιας που σε κρατά γαλήνιο.
Η γνώση σου βαράει με ορμή τον προσωπικό παράδεισο.
Αντώνης Μπούζας
Υπάρχει κάπου στον πλανήτη μας
μια χώρα που δεν την έχει ο χάρτης.
Η τηλεόραση ποτέ δεν την ανέφερε.
Είν' ελάχιστοι οι άνθρωποι που την ξέρουν.
Διάβασα γι' αυτήν σε παλαιά βιβλία.
Σε αρχοντικά προηγούμενων αιώνων.
Κεριά και μυστικά περάσματα.
Σαλόνια και βιβλιοθήκες άλλων εποχών.
Τη χώρα αυτή δεν βρίσκεις εύκολα.
Απρόσμενα εμφανίζεται μπροστά σου.
Κι εκεί που θα τη βρεις άλλοι δεν την βρίσκουν.
Όσοι την συνάντησαν έτρεμαν αφηγούμενοι.
Λέγεται ότι δεν υπάρχει άνθρωπος εντός της.
Ακούγεται πως δεν υπάρχουν ούτε ζώα.
Αντιθέτως βλέπεις παντού ξύλινες κούκλες.
Ασάλευτες και ντυμένες και όλες τους κοιτούν εσένα.
Απόλυτη κι αλλόκοτη ησυχία βασιλεύει.
Δέντρα, λιβάδια και σπίτια με κούκλες.
Όσες ώρες ή μέρες είσαι σε αυτό το μέρος
αισθάνεσαι πως κάτι αόρατο σε ακολουθεί διαρκώς.
Ας μην ψάχνουμε πράγματα που δεν κατανοούμε.
Δεν είμαστε τίποτε άφοβοι εξερευνητές.
Ας διαβάζουμε ασφαλείς δίπλα στο τζάκι.
Μακριά από τα ανεξήγητα που μας περιμένουν.
(Αντώνης Μπούζας)
