Ξύλινος φόβος

Μια μαριονέτα δύο μέτρων 

έδωσαν οι γονείς στο Νίκο. 

Ήτανε δώρο γενεθλίων. 

Έπαιρνε πρωινό στον κήπο. 

Έγιναν φίλοι με το Νίκο. 

Αλλά παιδιού μυαλό αισχρό. 

Την κατηγόρησε μια νύχτα 

πως έκλεψε πέντε ευρώ. 

Εξοργισμένος ο πατέρας 

της μέτρησε δέκα ραβδιές. 

Έξω απ' το σπίτι η μητέρα 

την άφησε πολλές βραδιές. 

Την πόνεσε κι άλλο ο Νίκος. 

Μαύρη περνούσε η ζωή. 

Χόρεψε κάπου αναμμένη. 

Καιρό φαινόταν η ροή. 

Ξύπνησε το παιδί και βρήκε 

μ' αίμα βαμμένη την οικία. 

Πέρα μακριά του αντηχούσε 

κάποια τρελή φωνή οικεία. 

Όσο κι αν ήθελε να σβήσει 

αυτά που έπραξε αγροίκως, 

την τύχη του είχε διαλέξει 

ο ξεπεσμένος φαύλος Νίκος.

(Αντώνης Μπούζας)

Αναστενάρης

Ζεστό, τονωτικό κορμί, 

επιβιώνεις στη στιγμή. 

Απάντηση στο τίποτα. 

Ευχάριστο ανύποπτα. 

Ασθένειά μου χρόνια, 

πικάντικη, υποχθόνια. 

Δραστηριότητα ακριβή. 

Χασούρα και ανταμοιβή.

Ιδέα υπερκόσμια. 

Αλήτισσα μα κόσμια. 

Πονοκεφάλου ρούμι. 

Κρησφύγετο-μπουντρούμι. 

Παθιάρα αναλώσιμη. 

Επιβλαβής μα πόσιμη. 

Πολιτική μου συνουσία. 

Ανατροπή και εξουσία.

(Aντώνης Μπούζας)

Τα πατατάκια

Σ' έστησα αγάπη μα εσύ 

δε χαμπαριάζεις και πολύ. 

Πήρες μια πίτσα καυτερή. 

Σε κοίταγε λαχταριστή. 

Πήρες και έναν μπακλαβά. 

Έπεσες και πιο χαμηλά. 

Σαν και εμένα το χαλβά 

που είμαι με τη Λεϊλά. 

Τα πατατάκια μασουλάς. 

Εμένα όλο καρτεράς. 

Στην κέτσαπ πάλι τα βουτάς. 

Άφησε κάτι και για μας. 

Για σένα νοιάζομαι, μωρό. 

Κι όχι αν φαγητό θα βρω. 

Μήπως και φαίνεσαι χοντρό. 

Παράτα εσύ το παγωτό. 

Νέκταρ-φαρμάκι το κρασί. 

Καρδούλα μου, πού 'σαι εσύ; 

Μια αγκαλίτσα στο μπεκρή, 

αρχόντισσα βουλιμική.

(Αντώνης Μπούζας)

Μισάνθρωπος

Φοβόμουν τους ανθρώπους, 

γιατί είναι τυφλοί. 

Λατρεύουν τις οθόνες, 

μισούνε τη ζωή. 

Τους άλλους δεν κοιτάνε, 

τους σέρνουνε σκιές. 

Στο σπήλαιο δεμένοι 

τρυπούν σκεπτομορφές. 

Μ' ανθρώπους οργιζόμουν, 

γιατί δεν έχουν ήθος. 

Ακόμα κι αν τους παίνευα, 

με δάγκωναν αήθως. 

Στους στάβλους μόνο ζούνε, 

κοιμούνται κι ονειρεύονται 

πως θα 'ρθει εκείνη η μέρα 

που ήλιους θα παντρεύονται. 

Απόκληρος πλανιόμουν 

σ' απόκρημνα τοπία. 

Μισούσα τα επίγεια 

πλασμένος για ουτοπία. 

Αληθινά κρεμιόμουν 

απ' τον γαλήνης ουρανό. 

Μακάριος ολημερίς ατένιζα 

το φεύγον το κοινωνικό. 

Ανθρώπους δεν τιμούσα 

και δεν τους εκτιμούσα. 

Όταν εκείνοι έλειπαν, 

η ελπίδα ήταν παρούσα. 

Μα ήμουν άφρων και ρηχός, 

οι σκέψεις μου δεν ήχησαν. 

Από τα δάση κι ως το φως 

οι άνθρωποι με νίκησαν.

(Αντώνης Μπούζας)

Το φινάλε

Θα σε χορέψω στο φεγγάρι. 

Μέχρι ο νους φωτιά να πάρει. 

Θα 'χω κρυψώνα το συρτάρι. 

Το βλέμμα σου για ουρανό. 

Θα με πατήσεις σαν τη τσίχλα. 

Θα μ' απατήσεις μ' ένα μπίχλα. 

Θα κοπανάω το κουδούνι. 

Θα βρίζω και θα σ' αγαπώ. 

Θα σε κεράσω σκέτο κάρυ. 

Θα κλέβουμε από το παγκάρι. 

Θα μας παίξουμε στο ζάρι. 

Τους πόθους μου θα ξενυχτώ. 

Θα με κολλήσεις με την πλάτη. 

Θα μ' απαιτήσεις ως προστάτη. 

Σαν σουφραζέτα κι απ' τη Σπάρτη. 

Θα φτύνω και θα σ' αγαπώ. 

Με γυμνά πόδια θα τραβήξω, 

όσα κι αν είναι να τραβήξω. 

Μα και στις λάσπες θα κυλήσω 

να δείξω πόσο σ' αγαπώ.

(Αντώνης Μπούζας)

Μειδίαμα για τον δειλό

Χτυπούνε κύματα το παραθύρι μου. 

Κεριά φωτίζουν το κρησφύγετό μου. 

Ποτίζω κοκκινέλι το λαρύγγι μου. 

Σωσμένος απ' τον συρφετό μου. 

Χωμένο στης θαλάσσης τα εντόσθια 

το κάστρο μου αργά μου ψιθυρίζει.

Θεών λησμονημένων πανοράματα. 

Χαμένη ουτοπία μουρμουρίζει. 

Αγάλματα τεράτων ματαιόδοξων 

αγέρωχα κοσμούν τους διαδρόμους. 

Εμπρός μου με κρωξίματα αποτρόπαια 

θρασύτατα λαλούν δικούς τους νόμους. 

Ασφαλισμένος κι ανελεύθερος. 

Ως πρόγευμα κρατώ τον πυρετό μου. 

Αιχμάλωτος πραγμάτων επικίνδυνων. 

Σωσμένος όμως κι απ' τον συρφετό μου.

(Αντώνης Μπούζας)

Ερωτική μαγεία

Να μοιραστούμε ένα τοστάκι; 

Γλυκατζής είπε στο Ποπάκι. 

Τον έστειλε το κοριτσάκι. 

Κι εκείνος πήγε για ουζάκι. 

Γύρισε σπίτι με μπαστούνι. 

Μάτωσε απόψε σαν γουρούνι. 

Μουρλάθηκε για το πιτσούνι. 

Τον γκρέμισε ένα καπούλι. 

Την βρήκε πέντε να ψαρεύει. 

Τους όρμηξε σαν στη Γενεύη. 

Κι εκείνη δίπλα να παινεύει. 

Καυτή η γκόμενα του νεύει. 

Παίδεψαν τόσο το κρεβάτι 

που έφερε μάστορα τρεχάτη. 

Δεν ξεκολλούσε από το άτι. 

Έβριζε κι όλο το Παγκράτι.

(Αντώνης Μπούζας)

Εκπαίδευση

Όταν στην κοινωνία βγεις, 

κοίτα να είσαι ξύπνιος. 

Να τραμπουκίζεις συνεχώς 

για να 'χεις κάποιο κύρος. 

Να κάνεις κάθε επιλογή 

με γνώμονα την ύλη. 

Το πνεύμα συγχωρέθηκε. 

Δε θα 'μαστε άλλο φίλοι. 

Η αγάπη είναι ντεμοντέ. 

Ο σύντροφος καθρέφτης. 

Του νανισμού σου δουλικό 

κι ένας μεγάλος ψεύτης. 

Για την κονόμα να γενείς 

αδίστακτος κι αλήτης. 

Για να σε σέβονται πολύ 

μαφιόζος, λωποδύτης. 

Τον άνθρωπο εκεί μέσα σου 

πρέπει να τον δαμάσεις. 

Τα τέκνα σου με τα σωστά 

πρότυπα να ωριμάσεις.

(Αντώνης Μπούζας)

Οι στενάχωροι

Είμαστε όλοι χτυπημένοι 

κι αιμορραγούμε διαρκώς. 

Μας ρέει μπόλικο το σύμπαν. 

Τελειώνουμε πάλι στο φως. 

Είμαστε κι άλλοι μουδιασμένοι.

Σας καρτερούμε, ρε γαλέρες. 

Φυλάμε όνειρου εκτάσεις 

σ' άδεια σεντούκια με κορδέλες. 

Ο αυλητής στο σεληνόφως 

κατακερμάτισε το παν. 

Το χέρι εκείνου στη σοφίτα 

σκουλήκια όρθιο κρατάν. 

Σκοντάψαμε στο πεπρωμένο. 

Πέλμα δομήσαμε γοργό. 

Αψίδες πλάθουμε με φίλο 

χρώμα εσώτερο οδηγό.

(Αντώνης Μπούζας)

Επισκέπτες

Τούτα τα μυστικιστικά τα βράδια 

που η δύση σπεύδει πιο νωρίς, 

πλάσματα κουβαλούν τη νύχτα 

κι αρρώστιες σπέρνουν της γης. 

Μάτια κρυφά τους καταγράφουν. 

Θρύλοι μετά τους μαρτυρούν. 

Κλείνουμε πάντα με σύρτη. 

Προσευχή λέμε μην μας βρουν. 

Πυρετός πόλεις ξεκληρίζει, 

όπου οι σκοτεινοί φανούν. 

Εθέρισαν σαράντα τόπους. 

Σ' έχουν μαρκάρει και θα 'ρθούν. 

Κρυμμένοι πια στις ιστορίες. 

Γενιά αφήνουν φοβική. 

Της φρικωδίας οι αφέντες. 

Βλέπεις, δεν αγαπούν εκεί.

(Αντώνης Μπούζας)

Ψυχολογία του Σαββάτου

Χαίρε, Σαββάτου εσπέρας ζάλη.

Στεφάνωσε την βιοπάλη. 

Ο μοχθηρός και κοπιώδης 

γίνηκε ένας ευδαίμων πότης. 

Πλύνε εργάτη τον ιδρώτα. 

Πού τραγουδάνε απόψε ρώτα. 

Τράβα μαζί με τη φαμίλια. 

Του Διόνυσου καίνε καντήλια. 

Όπως τα πίνει η σπορά σου

κι όπως χορεύει η ομορφιά σου, 

άδραξε νότες συ ο μύστης 

μελωδικά να τους υμνήσεις. 

Οίνος μας πνίγει τους θανάτους. 

Βαπτίζει θαρρετούς τους σκάρτους.

Ο μουσικός ο αιμοδότης 

ποτέ του αίματος προδότης.

(Αντώνης Μπούζας)

Απόπειρα

Ο ατμός τους με ζαλίζει. 

Πια δεν έχω να κρυφτώ. 

Με ξεσκέπασε η πόλις. 

Δεν φοβάμαι να εκφραστώ. 

Απαντώ έξω στους δρόμους 

του παρόντος μινιατούρες. 

Μου τσιμπολογούν τα πόδια. 

Δραπετεύουνε σαν σβούρες. 

Πού την άγκυρα να ρίξεις;

Κουτσουρεύουν τα υψώματα. 

Μακριά πώς θ' αρμενίσεις;

Σε στοιχειώνουνε ονόματα. 

Δύο άγνωστε οι λύσεις. 

Βάλε στοίχημα τρανό. 

Στην πυρά θα παραδώσεις 

ή θα γίνεις το νερό.

(Αντώνης Μπούζας)

Το ρεφρέν του εκτελεστή

Σημαδεύω τις μανίες με χορό. 

Και χτυπάω στο κεφάλι εν ψυχρώ. 

Μαυροκόκκινα γυαλιά και όλο χάρη. 

Κάποιο μίσος και εμένα θα με πάρει. 

Το 'ξερες, συχνάζω στις γιορτές. 

Παρεάκι, γιατί ήρθες, τι με θες;

Λιώνω στα χυτήρια το γέρμα. 

Άδραστος απ' όλα κι από μένα. 

Σ' ανταμώνω αιφνιδίως και οπλίζω. 

Κοντοστέκομαι και λίγο με φοβίζω. 

Ψύχος που δεν ήρθε θρέφει κάλλη. 

Μ' άσφαιρα Φανή σου 'ριξα πάλι. 

Αλητεύω τα χαράματα, το δείλι. 

Σαν τα πλοία πάνε κι έρχονται οι φίλοι. 

Κι άμα τρέμεις μην η σφαίρα μου σε γδάρει, 

απ' τα ουράνια κι εγώ δεν παίρνω χάρη.

(Αντώνης Μπούζας)

Η ωραία κοιμωμένη

Ανορεξικό κορμάκι, 

κάποτε πάλι θα γητεύεις τις καρδιές. 

Χρειάζεσαι μία ανάσα 

και άλλου είδους εραστές. 

Φύτεψε ελπίδες στο μυαλό σου 

δρόμο να πάρουν οι οχιές. 

Ό,τι σε σκότωσε στον πόνο 

γράψε πως ήταν ατυχές. 

Ώρα λοιπόν ν' αναδυθούμε. 

Μα πρώτα θα καταδυθούμε. 

Την ομορφιά να θυμηθούμε 

πνεύματος και να θαμπωθούμε. 

Πρέπει να το παραδεχθούμε, 

σώματα μόνο δεν ποθούμε. 

Έλα μαζί να συνταχθούμε 

απ' τα ρηχά για ν' αναχθούμε.

(Αντώνης Μπούζας)

Οι χωρισμένοι

Σφίγγω τη μνήμη σου στο στήθος.
Στις εκκλησίες αγρυπνώ.
Η επιστροφή φαντάζει μύθος.
Στα τρένα σε αναζητώ.

Τρεμουλιαστές μέρες αντέχω.
Μακριά σου πώς να κοιμηθώ;
Ένα φιλάκι θα σου έχω.
Και όπου να 'ναι θα σε δω.

Ωκεανούς μακριά σου στέκω.
Κάπου κι εσύ θα με καλείς.
Μ' ένα σχοινάκι θα σε έλξω,
πριν απ' τον χρόνο μαραθείς.

Μα να 'σαι, φαίνεσαι στο βάθος.
Φάντασμα πάλι ας μην είναι.
Η μουσική παίζει με πάθος.
Όνειρο, αλήθεια τώρα γίνε.

(Αντώνης Μπούζας)

Η σαλταρισμένη

Εκείνη εγωπάθεια κι αυτός ανοησία.
Ζητάει την ασφάλεια κι εκείνος συνουσία.
Ατελή όντα του Θεού ματαίως πολεμάνε.
Μίσος σφαγιάζει τις καρδιές και μια αυγή ζητάνε.

Ευάλωτος δεν άντεχε γυναίκας απουσία.
Παχύδερμο κι ας έκλαιγε από διπλωματία.
Σηκώνει το φουστάνι της, μονάχα φανερώνει
ένα γλειώδες ερπετό που όλους τους δαγκώνει.

Έφραξαν μονοπάτια τα γαλόνια της.
Έσκισε τον λαιμό του με τα δόντια της.
Μπούκωσε απ' το αίμα κι εκλιπάρησε.
Μια τελευταία αγάπη δεν του χάρισε.

Επέβαλλε βιαίως τον πολιτισμό.
Βάρβαροι άρενες εξήλθαν στο λεπτό.
Μπροστάρισσα στις μάχες δίχως λύπη.

Τις ψυχρές βραδιές κάτι της λείπει.

(Αντώνης Μπούζας)

Βαρκάδα

Είναι ποτάμι η ζωή που καταλήγει σε χαράδρα.
Σε σπηλιά ανήλιαγη που πρέπει να θυμάσαι.
Όταν στη βάρκα σου πονάς και ζεις τα περασμένα.
Κι όταν ακτίνες της αυγής ποιητικά σε ντύνουν.

Έχει ρουφήχτρες η ζωή, τα μάτια σου να βλέπουν.
Έμπειρα, πάνσοφα, ανοιχτά όλες να τις προσέχουν.
Δεν πρέπει μόνο ν' αφεθείς στη μνήμη της ρουφήχτρας.
Και να φοβάσαι ήρεμο, ολόγλυκο κι ευγενικό νεράκι.

Αντίο είναι η ζωή κι η γλώσσα σου θα μάθει
αντίο άπειρα και κοφτερά πολλάκις να προφέρει.
Ό,τι μέσα μας γέρασε προσέφερε τα ύψιστα.
Νοσταλγικά χαιρέτησε κι ανέβηκε στ' αστέρια.

Ρεύμα υγρό είν' η ζωή, άσε το να σε πάει.
Πού αναβλύζει μη ρωτάς, μυστήριο ας μείνει.
Γυναίκα ανθηρή να βρεις σύντροφο στην πορεία.
Στα μάτια της να σεργιανάς κι είναι κι αυτή ποτάμι.

(Αντώνης Μπούζας)

Ιδιοκτήτες των εμβίων

Δικτάτορες εκλέγουν τα σκυλάδικα.
Ντίβες με αίμα τα νύχια τους θα βάψουν.
Μολύνουν το μυαλό με γνήσια απόβλητα.
Οι σκέψεις κάποιων όμως δε θα πάψουν.

Πλασάρονται δικοί μας και αδέρφια μας.
Μάστορες όλοι στην ηθοποιία.
Δαιμονικά γελούν στα παρασκήνια.
Τυλίγονται στις γούνες τα θηρία.

Ο λόγος τους για μας πυξίδα.
Μορφοποιήσεις είναι των τυράννων.
Άφρονες το μέλλον μας πορεύουμε.
Προσκυνητές τιτάνιων κοπράνων.

Αν ο Καβάφης πολέμιος αυτών γινόταν,
ηττημένος και νεκρός θα ήταν εξαρχής.
Σ' εποχή άγρια του κρότου βηματίζεις.
Τις λέξεις των σοφών δεν έψαξε ουδείς.

(Αντώνης Μπούζας)

Πολιορκία

Κώδικες του συνόλου καθορίζουν
με σπόγγους αν θα πρέπει να κινείσαι.
Τη ζωή σου ν' αναλώσεις στο κενό.
Άχαρο μέλος ενός κόσμου που αρνείσαι.

Πλειοψηφία της βλακείας θριαμβεύει.
Ποιος θα της αντιταχθεί;
Ανωριμότητα διδάσκεται σοφία.
Ποιος την ουσία θα μας πει;

Μόρφωση έχει όποιος αθροίζει.
Κι ας φέρει πνεύμα της πενίας.
Αξίζει μόνο όποιος κερδίζει.
Και ας χρωστά της κοινωνίας.

Επιλογή έχεις κι ευθύνη,
αλυσοδέσμιος αν υπάρχεις.
Απ' την κουλτούρα που αποβάλλουν
πολλά εσύ έχεις να μάθεις.

(Αντώνης Μπούζας)

Σκοτεινό παραμύθι

Έταξε ο τράγος στη γυναίκα γόητρο και ευημερία.
Πλούσιο κοιλαρά και χοίρο με εξακόσια έξι πλοία.
Αρκούσε μόνο να πλανέψει τον μέγα τον ανθρωπιστή.
Να τεμαχίσει εξεγέρσεις για τα τριάντα στο πουγκί.

Πρόκληση σκέτη αρχινάει να εύρει τον ανθρωπιστή.
Αόρατό της το φουστάνι, μειδίαμα εκτελεστή.
Μπροστά στον πύργο θα εκθέσει στη γύμνια της πέντε φρουρούς.
Καθείς τον άλλον θα σπαθίσει για να θωπεύσει τους γλουτούς.

Προβάλλει ο αναρχικός με στέμμα και ομιλία ευγενή. 

Εκείνη άμεσα οπλίζει να θέλξει με τα εγγενή.
Είκοσι βουλευτές της τάζει αν την αποστολή προδώσει.
Κι ένα ταξίδι σ' άλλα μέρη λίγο κορμί άμα του δώσει.

Ευθέως όλα τα πουλάει μια παθιασμένη συνουσία.
Τσεκούρι ο ανθρωπιστής θα βγάλει να πετσοκόψει την κυρία.
Αυτή ως αίλουρος προφταίνει να ξαποστείλει τον χασάπη.
Λικνιζομένη δρόμο παίρνει αναζητώντας τον σατράπη.

(Αντώνης Μπούζας)

Συνταξιδιώτες

Κοκκινομάλλα φρόντιζε κήπους.
Τα μάτια μου μεθοκοπούσαν.
Θα την εξάπλωνα στα χόρτα,
κτήνη πολέμου αν δεν χτυπούσαν.

Φιλούσε ένα μικρό παιδάκι.
Ήθελα εμένα να φιλήσει.
Την τρέλα μου θα της ξηγούσα,
αλλά ο θρήνος είχε αρχίσει.

Για ένα πιάτο εκδιδόταν.
Τ' ατσάλι μέσα μου είχε σπάσει.
Θα σε εχόρταινα καλή μου
μα ο νεκροθάφτης είχε σκάψει.

Την έδερνε ένα αγρίμι.
Με βάρεσε και στο μυαλό.
Θα του ορμούσα να γλιτώσει

μα ρίχναν βόμβες για καλό.

Έκλαιγε πάνω από ένα σώμα.
Ζήταγε να την αγκαλιάσεις.
Το τραύμα σου άμα μπορούσα
θα 'χα φιλήσει να γελάσεις.

(Αντώνης Μπούζας)

Ψυχεδελική φαντασμαγορία

Αισθήματα στροβιλίζονται στον παλμικό αιθέρα.
Ο προδομένος εραστής μιας έκλαμψης εμάς καλεί, 

καθώς διπλώνεται καρτερικά πάνω από το μηδέν
και τις χαμένες πεμπτουσίες της μη σάρκας του πενθεί.

Κλονιζόμαστε φασματικοί κυκλώνοντας την ύπαρξή του.
Ψιθύρους ξεστομίζουμε που αξίζει ν' ακουστούν.
Οι άκρες του σκαλίζουνε αλλόκοσμες ταξιαρχίες
που ως φόβητρα μας επιβάλλονται στα ξεχασμένα χρόνια. 

Υψώνει τα μέλη σε μια έκφραση ουδόλως μυστικιστική.
Στις παρυφές τον περιμένει ένα νεκρό χαμόγελο. 

Προέκταση της ύλης του ενδύει αποστροφή ζώσα.

Παλλόμενος ταραχοποιός δυναστεύει ιερά αισθητά.

Προσεγγίζουμε τα σπάργανα μιας ταραχής αφάνταστης.
Στρέφει τις πυρωμένες του φιλοδοξίες στα σημάδια. 

Πασχίζουμε ν' αγκιστρωθούμε από μυθεύματα της εσχατιάς.
Ανέλπιδα τερματιζόμαστε κι αρμονικές νότες μας παύουν.

(Αντώνης Μπούζας)

Μοναχές

Δεν αγαπάω τις γυναίκες
που η τύχη προίκισε.
Τις θυγατέρες μιας θεάς
που ο αφρός ευτύχησε.

Δεν αγαπάω τις οάσεις.
Δυστοπικές καραδοκούνε.
Δε με μαγεύουν οι πλανεύτρες
που την ψυχή κάτω πατούνε.

Εκείνες θέλω τις γυναίκες
που είναι δώρα στη ζωή σου.
Που με χαμόγελο και χάδι
ανακουφίζονται οι καημοί σου.

Θαμπωτική δεν έχουν όψη.
Άπαντες τις περιφρονούν.
Δέξου τις δίπλα σου να μάθεις
πώς οι αγγέλοι αγαπούν.

(Αντώνης Μπούζας)

Απρόσμενη συντροφιά

Έρπουσα έχω επισκέπτη,
μπαμπούλα μέσα στον καθρέφτη.
Ίσως να είναι η γλυκιά σου.
Ουίσκι σου κερνώ και βιάσου.

Πάρ' το κορίτσι και χορέψτε.
Και συντροφιά αλλού γυρέψτε.
Μόνος να μείνω στις αράχνες.
Μίζερο πτώμα βγάζει άχνες.

Απόψε έχω επισκέπτη,
σκιώδες είδωλο και κλέφτη.
Με θέρμη αυτή παραμιλάει.
Ξεμυαλισμένη σε ζητάει.

Πάρε την κόρη και τσακίσου.
Ώρα που μ' ενοχλείς ντροπή σου.
Είμαι ο Σκρουτζ του νέου κόσμου.
Ζω και πεθαίνω μοναχός μου.

(Αντώνης Μπούζας)

Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες (A Nightmare On Elm Street, 1984)

Το όνειρο λογοτεχνικά είναι συνδεδεμένο με την ουτοπία και την πραγμάτωση των ανεκπλήρωτων ή δύσκολα υλοποιήσιμων επιθυμιών μας στον κόσμο που θεωρείται ρεαλιστικός. Πολιτικά πάλι θεωρείται προϊόν μιας κατάστασης από την οποία πρέπει απαραιτήτως να απαλλαγούμε μέσω της συμβολικής μας αφύπνισης. Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος μας είναι σκληρός, αφιλόξενος και απάνθρωπος κι ότι το όνειρο αποτελεί για τον άνθρωπο μια στάση, ένα διάλειμμα για ν' ανασάνει με εικόνες γλυκές και συναισθήματα μαγικά. Τι γίνεται όμως όταν τα όνειρα αποδεικνύονται πολύ πιο σκληρά και επικίνδυνα από την μακιαβελική ζωή των αφυπνισμένων; Αυτό το θέμα πραγματεύεται η κλασσική ταινία του Γουές Κρέηβεν που φαίνεται να καταργεί τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. 

Ένας μπαμπούλας των ονείρων, φάντασμα από το παρελθόν, εισέρχεται στα όνειρα παιδιών μορφοποιώντας τα όπως αυτός αρέσκεται και τερματίζοντάς τα με τον θάνατο των μικρών. Η σφαγή της αθωότητας από ένα σύμβολο της ενήλικης διαστροφής. Ποιά θα είναι η έκβαση της ιστορίας από την στιγμή που ένα κοριτσάκι αποφασίσει να μην παραδοθεί αμαχητί και να μεταφέρει εντέχνως το ονειρικό τέρας στην υλική πραγματικότητα όπου οι δυνάμεις του ίσως κριθούν τελικά ανεπαρκείς και ο ίδιος ανυπεράσπιστος; Θα νικήσει το ανίερο ιδεώδες ή μήπως το σκληροπυρηνικά απτό;

Οι φονικές λεπίδες του μπαμπούλα φαντάζουν προέκταση της καρδιάς του. Η φτωχική, φθαρμένη, βρώμικη ενδυμασία του δίνει τον χαρακτήρα λαϊκού επαναστάτη που εναντιώνεται στην ελίτ σε μια γειτονιά πλουσιόπαιδων και της καταφέρει καίρια πλήγματα. Μήπως όμως από την άλλη είναι χειρότερος κι από τα θύματά του, λόγω της εξουσιομανούς αντίδρασης που επιλέγει εναντίον τους, αποδεικνύοντας ότι η βία πρέπει να είναι καταδικαστέα απ' όπου και προς όποιον κι αν εκφράζεται;

Ερμηνείες τουλάχιστον προσεγμένες. Εικόνα εικαστικά καλοφτιαγμένη και σωστή ως προς την απόδοση του συναισθήματος. Σενάριο εκθαμβωτικά σκοτεινό και εξαιρετικά εγκεφαλικό. Σκηνοθεσία που παίζει με τον ψυχισμό σου και σε οδηγεί σ' ένα ταξίδι στα ερεβώδη μονοπάτια του μυαλού απ' τα οποία μπορείς να επιστρέψεις σώος αλλά και να χαθείς για πάντα μέσα τους. Εξόχως δυνατό θρίλερ.

(Αντώνης Μπούζας)

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι (The Texas Chainsaw Massacre, 1974)

Λανθασμένα ίσως χαρακτήρισε η Ελληνική απόδοση του τίτλου τον όχι και τόσο καλό γνώστη του πολιτισμού που συναντάμε στην ταινία σχιζοφρενή, καθώς δεν προκύπτει σεναριακά κάποιο τέτοιο στοιχείο για την ψυχολογία του. Ένα λάθος για το οποίο κατηγορήθηκαν οι υπεύθυνοι πως έβλαψαν ψυχικά μέλη της συγκεκριμένης ομάδας συνανθρώπων μας.

Μια παρέα παιδιών, κατά την διάρκεια εκδρομής τους στο Τέξας, θα πέσουν θύματα της μανίας μιας οικογένειας σύγχρονων πρωτόγονων με κανιβαλιστικές συνήθειες. Σε μια ταινία που σου παγώνει το αίμα και ταυτόχρονα σε αφήνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Και που με πολύ λίγα μέσα και ελάχιστη οικονομική στήριξη αποτέλεσε έναν άθλο επί οθόνης, πράγμα για το οποίο νομίζω ότι αξίζει τον σεβασμό μας.

Εντελώς αδίκως θεωρείται εκπρόσωπος των χειρότερων σπλάτερ και χρησιμοποιείται συχνά σαν ειρωνική αναφορά από ανθρώπους που δεν την έχουν δει και κρίνουν με κλειστό μυαλό και με την κουλτούρα της ταμπελοποίησης. Στην πραγματικότητα, πολύ περισσότερα υπονοεί παρά δείχνει. Η διαχείριση των κινηματογραφικών κλισέ συντελείται με επαγγελματισμό, αριστοτεχνισμό και γνώση. Υπάρχει επιλέον στην ατμόσφαιρα το στοιχείο της σήψης που αισθάνεσαι ότι σου τρώει το μυαλό. Ιδιοφυής ο πρόλογος της εναλλαγής εικόνων πτωμάτων σε αποσύνθεση, υπό το λίγο φως των φακών, με εντελώς σκοτεινά, παγερά πλάνα. Κάτι που προφανώς χτυπάει απευθείας στους μεγαλύτερους υπαρξιακούς μας φόβους. Το εμβληματικό δημιούργημα ξεχώρισε ποιοτικά από τα υπόλοιπα άτεχνα σπλάτερ συν τοις άλλοις και λόγω του συμβολικού, αλληγορικού του υπόβαθρου, αλλά και λόγω της σκηνοθεσίας ενός απείρως τιτάνιου μάστορα της γλώσσας του κινηματογράφου.

Οι σύγχρονες ταινίες τρόμου, στην πλειοψηφία τους, θα κοσμούνταν με πλήθος ευκόλως εννοούμενων και φυσικά εύστοχων επιθέτων εκ του στόματος κάποιου ειδικού, ο οποίος θα ατένιζε με νοσταλγία το ένδοξο παρελθόν. Εγώ πάλι θα αρκεστώ να πω ότι προχωράμε σαν τον κάβουρα, μιλώντας πάντα για την εξέλιξη και τον πολιτισμό μας σχεδόν σε κάθε επίπεδο.

Οι κανίβαλοι της ταινίας υπάρχουν γύρω μας κι είναι πολλοί. Δεν έχουν κοινωνική τάξη, φύλο, εθνικότητα και ηλικία. Και είναι ικανοί ανά πάσα στιγμή να εισβάλλουν στον μικρό μας παράδεισο με ένα αλυσοπρίονο στο χέρι. Δείτε την και δεν θα χάσετε.

(Αντώνης Μπούζας)

Καλωδιωμένο πρόβατο

Βγαίνω από σπίτι ζωγραφιστό.
Και κοιτώ τον ήλιο τον κρεμαστό.
Δίπλα μου ποτάμι πλαστικό.
Μα κάπου κάτι υπάρχει μη υλικό.

Γκρίζο τώρα το τοπίο με τον αστό.
Νεύμα στον κοσμάκη τον κουρδιστό.
Κινούμενα φουγάρα σαν δαγκάνες.
Σίγουρα θα είδες και τις κάννες.

Μπαίνω στο αμάξι από πηλό.
Γύρω μου ανθρώποι με το κιλό.
Από έναν γέρο την ώρα του ζητώ.
Λίγα λεπτά, μου λέει, εδώ αποζητώ.

Αναγνώστη, κρατήσου λίγο ακόμα.
Αναγνώστη, δεν έφυγε το χρώμα.
Γιόρτασε τον βίο σου τον ταιριαστό
κάτω απ' τον ήλιο σου τον κρεμαστό.

(Αντώνης Μπούζας)

Ο Εξορκιστής (The Exorcist, 1973)

Έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει καλύτερη απεικόνιση του απόλυτου Κακού σε μια ταινία από εκείνη στον ''Εξορκιστή'' μέσω του χαρακτήρα του δαιμονισμένου κοριτσιού που καλούνται οι ιερείς να ελευθερώσουν από την σκοτεινή οντότητα που έχει κυριαρχήσει μέσα του. Με την λέξη Κακό αναφέρομαι σε οποιαδήποτε εκ των εκφάνσεων του σκοταδιού αυτού του κόσμου στην ζωή ενός από εμάς. Στο παραμορφωμένο, εφιαλτικό, δαιμονικό πρόσωπο του παιδιού ο καθένας βλέπει να καθρεφτίζονται όλα εκείνα που στοιχειώνουν την παραμονή του σ' αυτή τη γη και που τον φοβίζουν σε καθημερινό ακόμα επίπεδο. Μπορεί να είναι η εγληματικότητα, τα ναρκωτικά, η βια σε κάθε μορφή της, η απανθρωπιά του αστικού περιβάλλοντος και ορισμένων ανθρώπων-φορέων αρνητικής ενέργειας, ακόμα και ο θάνατος έτσι όπως τον αισθανόμαστε καθημερινά να μας κυκλώνει και να μας απειλεί από τόσες και τόσες ιστορίες. Ο σκηνοθέτης κατόρθωσε αυτά κι άλλα πόσα να τα χωρέσει σε ένα βλέμμα και σε μια φωνή επιδιώκοντας ταυτόχρονα να τα εξευγενίσει καθώς η τέχνη δεν είναι ασχήμια αλλά ομορφιά ακόμα κι αν το θέμα της είναι άσχημο. Ο εξευγενισμός τούτος συνετελέσθη κατ' αρχάς στην φοβισμένη ψυχή του σκηνοθέτη και έπειτα στην εξίσου φοβισμένη ψυχή του θεατή. Όταν εκπολιτίζεις το Κακό, το αποδυναμώνεις και σταδιακά το εκμηδενίζεις. 

Σενάριο γεμάτο συμβολισμούς περί της μάχης σε μεταφυσικό ή φιλοσοφικό επίπεδο μεταξύ του Καλού και του Κακού γύρω μας στη φύση αλλά και μέσα μας. Σκηνοθεσία που καθιστά το έργο έναν από τους κορυφαίους φιλμικούς εφιάλτες και που μοιραία προκαλεί ψυχολογικά τραύματα ακόμα και στους ενήλικες. Ηθοποιία που υπηρετεί πιστά την εξιστόρηση ενός μεγαλεπήβολου μύθου. Τρόμος απτός και βαθύτατα ρεαλιστικός ο οποίος προσδίδει στην ταινία την μορφή τεκμηρίου και όχι ευρήματος της φαντασίας. Είναι η πιο επιτυχημένη εμπορικά ταινία τρόμου όλων των εποχών. Ορόσημο της δεκαετίας του εβδομήντα. Και αιτία που πάρα πολύς κόσμος τότε πλημμύρισε τις εκκλησίες και πίστεψε πραγματικά ότι υπάρχει κάτι άλλο, πέρα από το αισθητό.

(Αντώνης Μπούζας)