Τα ανεξήγητα και παράξενα περιστατικά που έλαβαν χώρα στο νησί Άφαντος ξεκίνησαν με την εμπειρία ενός ψαρά ο οποίος καθόταν σε έναν μεγάλο βράχο μπροστά στα κύματα με το καλάμι του βυθισμένο στο νερό. Μια λεπτή φωνή απροσδιόριστης προέλευσης έφτασε στα αυτιά του. "Είμαι η θάλασσα", του είπε. Εκείνος αιφνιδιασμένος έριξε μια απότομη ματιά γύρω του για να αντιληφθεί πως ήταν μόνος. "Και φέτος δεν θα πνιγεί κανένας μέσα μου", συμπλήρωσε η φωνή. Και μετά ησυχία. Ο ψαράς έτρεξε αμέσως να το πει στους δικούς του. Σύντομα, το γεγονός είχε μαθευτεί από όλο το νησί. Κάθε χρόνο, η θάλασσα κατάπινε μερικούς κατοίκους από εκείνο το μέρος. Τη συγκεκριμένη χρονιά όμως αυτό δεν συνέβη.
Οι ερμηνείες που επιχείρησαν να δώσουν στο φαινόμενο ήταν τόσες πολλές όσοι οι κόκκοι της άμμου στην παραλία. Φοβόντουσαν όμως να πιστέψουν πως κάτι αφύσικο είχε συμβεί. Κάτι που ανθρώπου νους θα τρελαθεί αν αληθινό το θεωρήσει. Το δεύτερο περιστατικό βίωσε μια οικογένεια που είχε πάει να κολυμπήσει. Δυο χρόνια μετά την εμπειρία του ψαρά. Τα παιδιά φώναζαν χαρούμενα και έκαναν βουτιές ενώ οι γονείς τους κουβέντιαζαν. Ώσπου μια φωνή σταμάτησε κάθε αντίστοιχη ανθρώπινη. Και οι τέσσερις έμειναν να κοιτάζουν άλαλοι και τρομαγμένοι τη θάλασσα. "Ακούστε με! Είμαι η κυρά που κυκλώνει αυτό τον τόπο. Που τρέφεστε από εμένα και που πεθαίνετε εξαιτίας μου. Για τους επόμενους μήνες κρατηθείτε μακριά μου! Θα γίνουν άσχημα πράγματα". Αυτά ήταν τα λόγια που τους είπε το αθέατο ον. Έπειτα, σώπασε και πάλι. Και τότε τα παιδιά βγήκαν εντελώς αθόρυβα και ήσυχα από το νερό. Και όλοι μαζί αποχώρησαν σιωπηλοί και με ένα δυνατό τρέμουλο.
Οι κάτοικοι του νησιού, όταν ενημερώθηκαν για το νέο συμβάν, έχασαν τον ύπνο τους. Η θάλασσα είναι ζωντανή και μας μιλάει, έλεγαν ορισμένοι. Οι αρχές συνέστησαν ψυχραιμία. Ο δήμαρχος θεώρησε ότι κυκλοφορεί κάποιος παράφρονας και πιθανόν επικίνδυνος. Απαγορεύτηκε στους πολίτες να πλησιάζουν τις παραλίες. Οι οποίες είχαν γεμίσει από αστυνομικούς που ερευνούσαν. Αν και οι περισσότεροι υποκρίνονταν ότι ερευνούν. Μερικοί αστυνομικοί μπήκανε στο νερό και αμέσως άρχισαν να κραυγάζουν. Τους μετέφεραν στο νοσοκομείο με πληγές σε όλο το σώμα από την μέση και κάτω. Έμοιαζαν με μικρές δαγκωματιές. Αλλά όχι ψαριών. Σκάφη άρχισαν να ψάχνουν για κάποιο περίεργο υδρόβιο πλάσμα. Όμως δεν βρέθηκε κάτι και σύντομα οι έρευνες τερματίστηκαν. Ένας μεγάλος φόβος κυρίευσε τους ανθρώπους του νησιού. Ξεκίνησαν να ακούγονται σκοτεινές σκέψεις και υβριστικές κουβέντες για την θάλασσα. Που όμως φανέρωναν την ταραχή του κόσμου μπροστά στα γεγονότα. Κάποια μέρα, οι αρχές ανακοίνωσαν πως θα πραγματοποιούνταν εκρήξεις κάτω από την επιφάνεια του νερού και γύρω από όλο το νησί με σκοπό να εξουδετερωθεί η οποιαδήποτε απειλή υπήρχε. Οι πολίτες διαμαρτυρήθηκαν έντονα φωνάζοντας πανικόβλητοι ότι δεν έπρεπε να θυμώσουνε τη θάλασσα. Αλίμονό μας, πρόφερε ένας ιερέας με φωνή ψυχρή σαν τον τάφο.
Σε ένα από τα σκάφη που πραγματοποιούσαν την τοποθέτηση των εκρηκτικών μηχανισμών, το πλήρωμα άκουσε τη φωνή που τους απευθύνθηκε αυστηρά και άγρια. Τα πόδια τους άρχισαν να τρέμουν και δάκρυα χύθηκαν από τα μάτια τους. Κόντεψαν να χάσουν τον έλεγχο του σκάφους. Ύστερα, βγήκαν στη στεριά και έτρεξαν σαν στοιχειωμένοι δρομείς να μοιραστούν όσα έζησαν. Η αφήγησή τους σόκαρε ολόκληρο το νησί. Η φωνή τους είχε πει : "Γιατί τα βάλατε μαζί μου; Δεν σας έκανα κακό. Εχθρός σαν δεν είμαι. Αλλά θα δείτε την οργή μου. Θα παγώσω. Παντού γύρω από αυτό το μέρος. Για να σας δείξω ότι με δυσαρεστήσατε. Και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό". Οι κάτοικοι έσπευσαν στις παραλίες και ζήτησαν συγγνώμη από τη θάλασσα. Μέσα τους όμως αισθάνονταν φόβο και μίσος για εκείνη.
Μερικές ημέρες αργότερα, μια τεράστια έκταση πάγου έμοιαζε να πολιορκεί το νησί από όλες τις μεριές. Από αυτό τον πάγο πήγαζε ένα ψύχος πολύ δυνατό. Οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν με γάντια, παλτά και σκουφιά. Ούτε που διανοούνταν να προσπαθήσουν να σπάσουν τον πάγο. Ας περιμένουμε να ηρεμήσει και να μας συγχωρέσει, ψιθύριζαν. Οι αρχές αντέδρασαν παρόμοια. Θλίψη κατάπιε τις ψυχές καθώς οι εβδομάδες περνούσαν και η κατάσταση παρέμενε ίδια. Ο κόσμος παραδόθηκε μοιρολατρικά στην βαριά ατμόσφαιρα της καθημερινότητάς του. Δυο ναυτικοί καθισμένοι στην παραλία συζητούσαν μελαγχολικά. "Μα τι περιμένουν και δεν σπάνε τον πάγο;". "Μακάρι να ήταν τόσο απλό...".
(Αντώνης Μπούζας)
