Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Τα πάθη

Βάδισα μέσα στις λεωφόρους των δακρύων.
Υπέφερα πολύ από τις σκέψεις μου.
Με χτύπησε αλύπητα η απανθρωπιά κι ο ρατσισμός με πέθανε...
Οι μέρες ήταν γιορτινές αλλά εμένα κάτι μέσα μου μου έτρωγε τα σωθικά.
Ήταν ο πόνος απ' τις πληγές που σημάδεψαν την καρδιά μου.
Κι ήταν η δίψα για ν' αλλάξω αυτά που δε μπορώ με τίποτα ν' αλλάξω.

Ο κόσμος γύρω μου γελούσε, κι αναρωτιόμουν πως τα κατάφερνε.
Τραγουδούσε. Έπινε. Μεθούσε.
Και μετά πνιγότανε ξανά στο γέλιο.
Εγώ όμως έχω 5 χρόνια να γελάσω!
Γιατί εγώ γνωρίζω. Είμ' ο καταραμένος.
Στην κόλαση γελούν μόνο οι δαίμονες και οι μαστουρωμένοι.
Αλλά και οι φιλόσοφοι, που δυστυχώς ούτε σ' αυτούς ανήκω.

Φώτα τριγύρω υπέροχα και μουσική εξαίσια. Τα χρώματα σε ταξίδευαν.
Μα εγώ μάρτυρας. Και δε μπορούσα να τα χαρώ.
Η ψυχή μου να σπαράζει και εσένα να περιμένει.
Που νίκησες το θάνατο.
Και που σύντομα θα έρθεις-το πιστεύω!-να με σώσεις.
Είτε με την πραγματική σου μορφή ,είτε με την όψη μιας γυναίκας, ελευθερώτριας παντοτινής.
Όλοι σταυρωθήκαμε μαζί σου! Και φέτος και πέρσι και πρόπερσι.
Απ' άκρη σ' άκρη στον πλανήτη.

Οι καμπάνες χτύπησαν κι οι εκκλησίες βομβαρδίστηκαν (από ποιούς άραγε;).
Οι άνθρωποι φάνηκε να μην κατάλαβαν τίποτα από το θαυμαστό γεγονός.
Είδα όμως τον ήλιο στον ουρανό! Ως δια μαγείας.
Για 3 ολόκληρα λεπτά ήταν μέρα!
Και τότε κατάλαβα ότι γρήγορα όλα θ' αλλάξουν.
Ότι η ανάστασή μας δεν είναι μακριά.
Ένα αεράκι με φύσηξε. Μου έδωσες πνοή ζωής.
Και έτσι με νέα δύναμη συνέχισα πάλι να ανεβαίνω την ανηφόρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου