Βασανιστήριο

Άνοιξε στο κεφάλι μου μια τρύπα 

και χύθηκαν έξω οι πονοκέφαλοι. 

Μάτωσαν το μαξιλάρι μου όμως 

και δεν μπορούσα να κοιμηθώ. 

Ζωγράφισα με το μαξιλάρι 

ένα πρόσωπο στον τοίχο. 

Είχε τα μάτια του σχισμένα 

και τα δόντια στραβωμένα. 

Έψαχνα κάπου να πλαγιάσω. 

Είχα πολύ εξαντληθεί. 

Ξημέρωσε και ξανά νύχτα. 

Σερνόμουν κάτω το πρωί. 

Βρήκα καινούργιο μαξιλάρι.

Το λέρωσα τότε κι αυτό. 

Και η ψυχή πήγε για ύπνο 

σε σύννεφο μοναχικό.

(Αντώνης Μπούζας)

Υπεράνθρωπος

Μεγάλωσε με υπερηρωικές ταινίες. 

Ήθελε να μοιάσει στους καλούς 

που πλάκωναν στο ξύλο τους κακούς 

και όλοι για αυτό τους εκτιμούσαν. 

Μια μέρα αποφάσισε να γίνει ήρωας. 

Ονόμασε τον εαυτό του Υπεράνθρωπο. 

Μαχαίρωσε τον βιαστή της γειτονιάς 

κρυμμένος πίσω από μία μάσκα. 

Κι ύστερα συνέχισε πιο μεθοδικά. 

Οι πολίτες έξαλλοι πανηγύριζαν 

με κάθε κάθαρμα που νεκρό βρισκόταν. 

Είχε βάλει στόχο την κοινωνία να σώσει. 

Αφάνισε κι ολόκληρες συμμορίες 

που επιτίθονταν σε ανυπεράσπιστους. 

Η αστυνομία αδυνατούσε να τον πιάσει 

και οι μαρτυρίες δεν ήταν αρκετές. 

Καμάρωνε κρυφά τον εαυτό του

όταν τον αναφέραν στις ειδήσεις. 

Προσπάθησε να δείχνει ταπεινός, 

σεμνός και σαν κοινός θνητός. 

Όλος ο κόσμος τον εγκωμίαζε. 

Μα ένας γέρος προσεκτικά ψιθύριζε:

ένας φασίστας είναι επικίνδυνος, 

απλώς ξεκίνησε από τους κακούς.

(Αντώνης Μπούζας)

Ψυχολογική δικτατορία

Μαύρα γυαλιά συνέχεια 

για να μην βλέπω στη ψυχή σου. 

Τα μισά ωραία της ποπ κουλτούρας 

και σαχλαμάρες τ' άλλα μισά. 

Να ξαναέρθουμε κοντά. 

Μας χώρισαν οι ισχυροί 

μ' αόρατα συρματοπλέγματα 

που έστησαν με τέχνη. 

Μαζί είμαστε επικίνδυνοι. 

Μας θέλουνε μονάχους.

Μας θέλουνε και μίζερους 

για να μας έχουν σκλάβους. 

Σου πήρανε το γέλιο, 

το τραγούδι, τον χορό. 

Την ανθρωπιά, τον έρωτα. 

Σ' αφήσανε λειψό. 

Άχρωμοι και άοσμοι. 

Γκρινιάρηδες και βλάκες. 

Θα ανταμώσουμε ξανά. 

Θ' αγαπηθούμε ξαφνικά.

(Αντώνης Μπούζας)

Δύο παιδιά κρατούν τον έρωτα

Πλαγιάσανε δίπλα στο κύμα. 

Σε παραλία δίχως πέτρες. 

Άνθρωποι άλλοι δεν υπήρχαν. 

Και όλα μπλε είχαν βαφτεί. 

Του είπε εύκολα λυγίζει. 

Πως είναι αδύναμη πολύ. 

Οι φίλες της την κοροϊδεύουν. 

Και την τρομάζει η ζωή. 

Δεν θέλω είπε τα λεφτά σου. 

Ούτε τ' αμάξια τ' ακριβά σου. 

Θέλω να είμαστε μαζί 

σ' αυτό το δύσκολο ταξίδι. 

Της είπε, σε θέλω όπως είσαι. 

Ας μην μεγαλώσουμε ποτέ. 

Με μαγεύει το κορμί σου 

μα πιο πολύ το βλέμμα σου. 

Είσαι το χάδι είπε 

που σκοτώνει τους χειμώνες. 

Είσαι πανέρι με αστέρια 

που φέρνουν καλοκαίρια.

(Αντώνης Μπούζας)