Εγώ και η σοκολατένια

Ήταν τότε που σου έδωσα την καρδιά μου.

Κι εσύ τη χάιδεψες και τη φίλησες.

Σ' όλο σου το κορμί επάνω την έσυρες.

Και στον κόρφο σου την έβαλες.

Κι έπειτα κατέβασες το φουστάνι και μες στο βρακί σου την έβαλες.

Η καρδιά μου δεν θέλει μόνο ηδονές, σου είπα. Θέλει αγάπη πάνω απ' όλα.

Κι εσύ απ' το βρακί σου την έβγαλες κι είδες τ' αγκάθια που είχαν χωθεί μέσα της, τις σφαίρες και τα μαχαίρια.

Με φροντίδα και με τρυφερότητα την περιποιήθηκες. Τις τα έβγαλες αργά και προσεκτικά. Και ο πόνος της διεκόπη.

Ύστερα φύγαμε οι δυο μας μακριά.

Πήραμε και μια βάρκα και χαθήκαμε μέσα σ' έναν ωκεανό από μέλι...

Τον ήλιο είχαμε σύντροφο που μας έκλεινε το μάτι.

Όλη τη μέρα κάναμε έρωτα κι ύστερα κουβεντιάζαμε ξαπλωμένοι ο ένας πάνω στον άλλο.

Μου είπες για το σκοτάδι που άφησες πίσω και που δε θα σου λείψει φυσικά.

Μια μέρα αποφάσισες να κάνεις μπάνιο.

Βούτηξες λοιπόν και μετά σε έγλειφα πόσην ώρα από την κορυφή ως τα νύχια, για να σε καθαρίσω.

Κάποτε συναντήσαμε ένα κρουαζιερόπλοιο.

Είχαμε και οι δυο περιέργεια να δούμε πως είχε εξελιχτεί ο κόσμος που εγκαταλείψαμε.

Πάνω απ' το πλοίο ακούστηκαν ουρλιαχτά. Κλάματα. Ξύλο.

Φοβηθήκαμε πολύ. Κι έτσι τους αγνοήσαμε και σε λίγο είχαν χαθεί στο βάθος.

Τότε το πήραμε απόφαση να μην επιστρέψουμε ποτέ.

Και ο καιρός περνούσε...

Ένα πρωινό όμως σε είδα να κάθεσαι στη γωνία και να κλαις.

''Γιατί μου κλαις, γλυκιά μου;''

Εσύ μου έδειξες το στήθος σου που τόσο αγαπούσα.

Είχε αρχίσει να λιώνει!

Με έπιασε πανικός.

''Είμαι από σοκολάτα, αγάπη μου.'', είπες εσύ. ''Και τώρα που έχει πιάσει καύσωνας ...θα λιώσω!''

Σε πήρα αγκαλιά και άρχισα να κλαίω.

''Δε θέλω να πεθάνεις!''

''Όσο με έχεις μέσα σου δε θα πεθάνω ποτέ!''

Οι μέρες περνούσαν και μεις παραμέναμε αγκαλιασμένοι.

Κάθε μέρα ήσουν όλο και λιγότερη.

Ώσπου στο τέλος δεν έμεινες καθόλου.

Μονάχος μου επέστρεψα πίσω στη στεριά.

Και από τότε δεν άφησα τον εαυτό μου ποτέ μόνο.

Για να μη σε σκέφτομαι.

Πάντα με φίλους, με κοπέλες της μιας βραδιάς και μ' ένα βάζο μέλι.