Το φαντασματάκι

Γυρνάει άσκοπα στους δρόμους. 

Μιλάει σ' όλους τους ανθρώπους.

Όμως αυτοί δεν απαντάνε.

Είναι κουφοί κι έτσι σιωπάνε.

Η οργή το πυρακτώνει.

Η ηρεμία δεν το βρίσκει.

Πέθανε άδικα κι ουρλιάζει.

Απαντήστε του να ησυχάσει.

Θέλει ν' ακούσει μια φωνή.

Και κάπου να ξεκουραστεί.

Γκρεμίσαμε το σπίτι του.

Δομήσαμε τη λύπη του.

Όποιος μπορέσει να το δει

φοβάται, δεν του ομιλεί.

Κι όποιος ακούσει τον θυμό του

αισθάνεται και τον δικό του.

Βλέπει αγάπη και δακρύζει.

Τότε για λίγο ψιχαλίζει.

Το περιμένει μ' ωραιότητα

μια φωτεινή οντότητα.

(Αντώνης Μπούζας)