Η αλήθεια

Στέκονταν και οι τέσσερις απέναντι από το αντικείμενο της έρευνας.

Και το παρατηρούσαν.

-Εμένα μου μοιάζει για σκυλάκι!

Πολύ γλυκό και παιχνιδιάρικο.

Θέλω να το πάρω σπίτι μου, για να χω φίλο.

Τη μοναξιά μου να γεμίζω.

Και να κοιμόμαστε αγκαλιά τη νύχτα.

Κι όταν πονώ να μ΄αγκαλιάζει.

-Είσαι στα καλά σου, ρε ηλίθιε;

Αυτό το δαίμονα θα πάρεις σπίτι;

Κοίτα καλύτερα! Νομίζω πως χάνεις λάδια!

...Με ανοιχτό το στόμα με κοιτά και τρέχουν σάλια.

Η ουρά του γεμάτη καρφιά. Τα μάτια του φλόγινα.

Τρέλα γεμάτο το πρόσωπό του.

Τρέξτε να σωθούμε!

-Είστε και οι δυο χαζοί και τρελοί.

Δεν είναι σκύλος και σε καμιά περίπτωση δεν είναι δαίμονας!

Δεν κινδυνεύουμε!

Ένας άνθρωπος είναι. Μοιάζει καλοσυνάτος κι ευγενικός.

Ωστόσο ........ γιατί μου δίνει την εντύπωση ότι δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται;

Το λέω με καχυποψία, μα μπορώ να σας πω στα σίγουρα πως δεν είναι δαίμονας.

Τουλάχιστον όχι στην όψη...

-Βρίσκεστε πολύ χαμηλά. Πρέπει να γίνετε πιο σοφοί. Για να μπορέσετε να δείτε.

Ακούστε εμένα, το σοφό, κι αφήστε με να γίνω ο οδηγός σας στην αναζήτηση της αλήθειας.

Είν' ο Θεός!

Δεν έχει σώμα, είναι μόνο φως.

Φως που διαλύει όλα τα σκοτάδια.

Εμπρός, όλοι μαζί να τον προσκυνήσουμε!

Όλα αυτά τα λέγαν παρατηρώντας μια καρέκλα.

Ή μήπως όχι;