Λάμπες φθορίου φώτιζαν
το χωρίς σχήμα έργο.
Που παιδευόταν σιωπηλά
σε σκηνικό αλέγρο.
Σαν πλαστελίνη ήτανε
φαιδρή και πατημένη.
Και ο επόπτης μόρφαζε
για τη ντροπή που μένει.
Από ψηλά το έπλαθε
παλιό κι αφανές τέρας.
Στυγνή ματιά το χάλαγε
απόγευμα Δευτέρας.
Κι όλο εκείνο έστελνε
άηχες προσευχές.
Να λάβουν δράση άτρωτοι
του κόσμου οι σαλπιγκτές.
(Αντώνης Μπούζας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου