Το κομπολόι

Έπαιξε ο Μαρκήσιος το κομπολόι από δόντια.
Το ένα δόντι του Πινόκιο,τ' άλλο της Σταχτοπούτας.
Έπειτα ήρθε ο λαός και άνοιξε το στόμα.
Πρώτα τους πήρε τη ψυχή και ύστερα το σώμα.

Ατένισε ο Μαρκήσιος τη σελήνη στο κελί της.
Όλα δικά του ήτανε, φορέας νου και λύπης.
Τα ανθρωπάκια χλεύασε που τον υπηρετούσαν.
Είχαν σκυμμένο το κεφάλι και του θυμού κρυμμένο το θηκάρι.

Ακόμα και η κόρη του κόμπαζε επίχρυση.
Κι όταν μια μέρα ισχύ πατρός απείλησε,
εκείνος με το ίδιο το παιδί του δείπνησε.
Όπως οι θρόνοι καταβρόχθισαν αδερφικούς τους φίλους.

Κάποτε λεν πως πέθανε μα είναι θεωρία.
Οντότητες όπως αυτός έχουν στον χρόνο ανοσία.
Πιο πάνω απ΄ όλους κάθεται,τα δόντια μας μετράει.
Κι άμα τις θέρμες μάχεται, άραγε πάντα θα γελάει;

(Αντώνης Μπούζας)