Εύθραυστη ιστορία

Μου πήρες τα ματάκια της, 

αγαπημένη θλίψη. 

Ζωή με δάκρυ και γιατί, 

ανθρωποκτόνα πλήξη.

Το στόμα της στο στήθος μου 

ηλεκτροσόκ να κάνει. 

Κι εγώ να μένω μ' άδειο στόμα 

απ' της εικόνας της την πλάνη.

Ύστερα ήρθε η βροχή. 

Λάβωσε την απάτη μας. 

Ρούφηξε θάλασσα κι ακτή. 

Κλάψαμε το κρεβάτι μας.

Το κραγιόν σου από πέρσι 

έχω ακόμα στο ποτήρι. 

Το τσιγάρο να μου λέει 

"θα σου κάνω το χατίρι".

Μέσα μου χτυπούν δυο λέξεις 

που δεν πρόλαβα να πω. 

Μη μου φεύγεις, γύρνα πίσω. 

Είσ' ο λόγος που επιζώ.

Κάποια μέρα θα κινήσω 

το λευκό να φέρω πίσω. 

Λίγες ώρες για να ζήσω 

πριν τον κόσμο αυτόν αφήσω.

(Αντώνης Μπούζας)