Συνάντηση Χρυσός

Την είδα πάλι την τρίτη το πρωί να κάθεται στο παγκάκι έξω από το σπίτι μου.

Τα ρούχα της σκισμένα και βρώμικα.

Φάνηκε να πεινούσε κι έτσι της έδωσα το κουλούρι μου.

"Σ' ευχαριστώ, γλυκέ μου!" είπε με φωνή γεμάτη ζεστασιά και αγάπη.

Κι εγώ θυμήθηκα μοιραία τις εποχές που μας κοιτούσε όλους με περιφρόνηση, καθώς περπατούσε με στυλ αυτοκρατορικό τυλιγμένη με τη γούνα της.

Την είδα να παίρνει ύφος ρομαντικό.

Φαινόταν ευτυχισμένη.

Έκλεινε τα μάτια και βυθιζόταν στο κελάηδημα των πουλιών.

Ο αέρας της χάϊδευε το πρόσωπο και έπαιζε με τα μαλλιά της.

"Όπου να ναι θα αρχίσει το τραγούδι", μου είπε.

Και σε λίγο άρχισε ν' ακούγεται μια μουσική πανέμορφη. Ένα τραγούδι φοβερό από μια κοντινή καφετέρια.

"Πόσο υπέροχα είναι όλα!...", ψιθύρισε.

Όλα αυτά εμένα με παραξένεψαν.

Έτσι, αποφάσισα να τη ρωτήσω.

"Δε σου λείπει το παρελθόν;Πριν από την οικονομική κρίση;"

Γέλασε!

"Όχι, φυσικά! Τότε ήταν όλα άχρωμα. Μίζερα. Μέσα μου ένιωθα ένα απέραντο κενό. Είχα βέβαια τις βίλες μου. Τα κοσμήματα και τα ταξίδια μου. Από την άλλη όμως, είχα ξεχάσει την ομορφιά των απλών πραγμάτων. Την αίσθηση να μυρίζεις ένα λουλούδι. Ή να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα ... Εσύ, είσαι ευτυχισμένος με τη ζωή που ζεις;"

Τα λόγια της με έβαλαν σε σκέψεις.

Με προβλημάτισαν.

Και έτσι αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα.

Κάθισα δίπλα της στο παγκάκι.

Θα περνούσα εκεί όλη την υπόλοιπη μέρα. Δε θα πήγαινα σπίτι.

Τη φίλησα.

Με φίλησε κι αυτή.

Μια απλή γεμάτη φως στιγμή!...

"Είσαι πολύ πιο όμορφη τώρα απ' ότι παλιά!"

"Γιατί;"

"Όλα εκείνα τα σκουλαρίκια. Τα βραχιόλια. Τα κολιέ. Αλλά και το υπερβολικό μακιγιάζ ... Σε έκαναν χάλια".

"Ξέχασες τα τεράστια μαύρα γυαλιά!".

"Που έκρυβαν τα μάτια σου. Τη ψυχή σου."

"Δεν ήθελα να με βλέπουν να χαίρομαι ή να λυπάμαι. Πίστευα ότι το συναίσθημα ανήκει στα κατώτερα, τα αδύναμα όντα. Και ειδικά όταν έκλαιγα, έτρεμα μη με δουν."

"Είσαι πάρα πολύ όμορφη όταν κλαις!".

"Ευχαριστώ ..... όμως πέρασε η ώρα! Δεν θα γυρίσεις σπίτι;"

"Εδώ θα μείνω! Δεν πάω πουθενά!"

Κι εδώ είμαι ακόμα.

Οι μέρες περνούν, αλλά δε λέω να φύγω.

Μου φαίνεται ότι θα μείνω για πάντα.