Μισάνθρωπος

Φοβόμουν τους ανθρώπους, 

γιατί είναι τυφλοί. 

Λατρεύουν τις οθόνες, 

μισούνε τη ζωή. 

Τους άλλους δεν κοιτάνε, 

τους σέρνουνε σκιές. 

Στο σπήλαιο δεμένοι 

τρυπούν σκεπτομορφές. 

Μ' ανθρώπους οργιζόμουν, 

γιατί δεν έχουν ήθος. 

Ακόμα κι αν τους παίνευα, 

με δάγκωναν αήθως. 

Στους στάβλους μόνο ζούνε, 

κοιμούνται κι ονειρεύονται 

πως θα 'ρθει εκείνη η μέρα 

που ήλιους θα παντρεύονται. 

Απόκληρος πλανιόμουν 

σ' απόκρημνα τοπία. 

Μισούσα τα επίγεια 

πλασμένος για ουτοπία. 

Αληθινά κρεμιόμουν 

απ' τον γαλήνης ουρανό. 

Μακάριος ολημερίς ατένιζα 

το φεύγον το κοινωνικό. 

Ανθρώπους δεν τιμούσα 

και δεν τους εκτιμούσα. 

Όταν εκείνοι έλειπαν, 

η ελπίδα ήταν παρούσα. 

Μα ήμουν άφρων και ρηχός, 

οι σκέψεις μου δεν ήχησαν. 

Από τα δάση κι ως το φως 

οι άνθρωποι με νίκησαν.

(Αντώνης Μπούζας)