Εφιάλτης

Καθώς τα εγκόσμια σωπαίνουν
κι οι φλόγες του τζακιού χορεύουν,
πλάθω φασματικές εικόνες,
αλλοκοτιάς νέους θαμώνες.

Φρικιά της νύχτας με αρπάζουν,
ενώ οι άγγελοι σφαδάζουν.
Και με σκορπάνε στις κοιλάδες.
Παραμονεύουν οι σκιάδες.

Μπαίνω σε πύργο με φοβία
και συναντώ τερατωδία.
Ψαλμοί στα τρίσβαθα ηχούνε,
οι σάρκες μου αναριγούνε.

Κύκλωψ αρπάζει την πνοή μου.
Ρολόγια σώνουν τη ψυχή μου.
Δεν έχει τελειωμό ο τρόμος,
όταν κινάς για πέρα μόνος.

(Αντώνης Μπούζας)

Αποχαιρετισμός

Η δασκάλα προχωρεί

στης καρδιάς του την αυλή.

Άδεια χέρια για να σφίξουν,

μάτια τον φυγά να κρύψουν.

Την τυλίγει στις αγκάλες.

Πέφτουν τα φιλιά κι οι ζάλες.

Μετά όμως τον χωρίζει,

το κορμί στα δυο του σκίζει.

Την βαστάνε οι λυγμοί του

λίγο ακόμα στη ζωή του.

Της χαϊδεύει το χεράκι

πριν το πάρει τ' αεράκι.

Ο αμαθής όλο δακρύζει

κι η δασκάλα ψιθυρίζει.

Αν ήμουνα εγώ παιδί,

παντού για μένα στεναγμοί.

Δρόμοι άπειροι μπροστά σου.

Μη σταθείς άλλο και βιάσου.

Κάποια μέρα θα με δεις.

Δώσε βλέμμα της στοργής.

(Αντώνης Μπούζας)