Ιδανική ερωμένη

Είδα να προβάλλεις ανάμεσα στους ρύπους.
Άκουσα από ψηλά αλαλαγμούς και χτύπους.
Προσπέρασες και άφησες το πτώμα σου.
Ζήλεψα το σάλιο μες στο στόμα σου.

Κραύγασα τις αρετές μου και αγνόησες.
Σου 'δωσα το δαχτυλίδι και αγάπησες.
Το τίποτα το απαστράπτον λάτρεψες.
Σαν βράδιασε, τις σάρκινες καρδιές μας πάντρεψες.

Πάλι έλειψε το σώμα σου - ναι, πάλι.
Πάλι λιμοκτόνησα και έγινα δοξάρι.
Πάλι έλειψαν τα μάτια σου - ναι, πάλι.
Βρήκα απόψε ένα φιλμ να έχω για σκουτάρι.

Έδειξε η ζωή τα δόντια της και ίδρωσα.
Κρύο ποταμάκι μου, στις όχθες σου κυλίστηκα.
Πήρα απ' τον αιώνα μας πικρή στιγμή και λύτρωσα.
Μοναχικό κρινάκι μου, εσένα οραματίστηκα.

(Αντώνης Μπούζας)

Το κομπολόι

Έπαιξε ο Μαρκήσιος το κομπολόι από δόντια.
Το ένα δόντι του Πινόκιο,τ' άλλο της Σταχτοπούτας.
Έπειτα ήρθε ο λαός και άνοιξε το στόμα.
Πρώτα τους πήρε τη ψυχή και ύστερα το σώμα.

Ατένισε ο Μαρκήσιος τη σελήνη στο κελί της.
Όλα δικά του ήτανε, φορέας νου και λύπης.
Τα ανθρωπάκια χλεύασε που τον υπηρετούσαν.
Είχαν σκυμμένο το κεφάλι και του θυμού κρυμμένο το θηκάρι.

Ακόμα και η κόρη του κόμπαζε επίχρυση.
Κι όταν μια μέρα ισχύ πατρός απείλησε,
εκείνος με το ίδιο το παιδί του δείπνησε.
Όπως οι θρόνοι καταβρόχθισαν αδερφικούς τους φίλους.

Κάποτε λεν πως πέθανε μα είναι θεωρία.
Οντότητες όπως αυτός έχουν στον χρόνο ανοσία.
Πιο πάνω απ΄ όλους κάθεται,τα δόντια μας μετράει.
Κι άμα τις θέρμες μάχεται, άραγε πάντα θα γελάει;

(Αντώνης Μπούζας)