Ανάταση

Κι αν η νύχτα σε δαγκώνει,

τ' όνειρό σου δεν σκοτώνει. 

Είν' ο νους μας πεταλούδα 

που δε σκιάζεται την κλούβα. 

Να ΄σαι δυνατός σου λέω 

κι ας με δεις ξανά να κλαίω. 

Κράτα την ελπίδα ήρως, 

ανατέλλει νέος ήλιος.

(Αντώνης Μπούζας) 

Ο νεκρός

Την κραυγή μου ποιός θ' ακούσει;

Ο μολοσσός εξουσία απέκτησε, δοσμένη από μένα. 

Εστέφθει βασιλιάς σε θρόνο από σάρκα. 

Φρίκη γεννά η όψη του και θλίψη το όνομα αυτού. 

Εγώ ο γελωτοποιός του. 

Ο ήλιος μας εκεί ψηλά πάντα θα είναι μαύρος. 

Μα κι οι γυναίκες μοιάζουνε γοργόνες μελλοθάνατες. 

Κι ο εφιάλτης ο πραγματικός ακόμα δεν οράθει. 

Όλη αυτή η κόλαση μονάχα ένα πρελούδιο.

(Αντώνης Μπούζας) 

Πέρα απ΄ την μορφή του κτήνους

Γεννήθηκα μες στο σκοτάδι.
Έτρωγα κι έπινα σκοτάδι.
Μάνα Εδέμ μ' είχες ξεγράψει.
Διαθήκη σήψης μου ΄χες γράψει.
Μόνος μου πήγαινα στο ψύχος
μες σε σοκάκια δίχως ίχνος.
Κάθε λιμάνι γεμάτο ουρλιαχτά.

Ξάφνου συνάντησα το χάδι.
Με δέχτηκε στο σπίτι του
και μου στρωσε να κοιμηθώ.
Ω πόσο χρόνο είχα χάσει!

Λίγα λεπτά η παρουσία,
ένας αιώνας απουσία.
Σαν έχασα κάθε ουσία
όρμηξα να βρω αμνησία.
Ποτέ ξανά δε θα λυγίσω
σαν το λουλούδι στ' αεράκι.
Πάντοτε πρέπει να χορεύω
όπως η τρέλα στη σφαγή.

(Αντώνης Μπούζας) 

Ιδιωτικό (Στο λαβύρινθο)

Άμα χαθώ μες στο λαβύρινθο της ψυχής μου, δε θα τρομάξω.

Θα είμαι ψάρι στο βυθό φουρτουνιασμένης θάλασσας. 

Κι ας φωνάζουν οι Βακχίδες στις γωνιές
"μαστίγωσέ με, χτύπα με !". 

Κι ας είναι πίσσα το σκοτάδι και το λίγο φως απόκοσμο. 

Τους ζητιάνους θα ταΐσω να με προσκυνούν τρεις μέρες. 

Τ' άγαλμά μου θα θαυμάσω και θα ζήσω την κατάνυξη. 

Κι αν τύχει και πέσω πάνω στο παιδί που κρύβεται και τρέμει, 

ευθύς μινώταυρος θα γίνω και θα το κάνω κομματάκια, 

να σταματήσω πια να κλαίω κάτι ώρες.

(Αντώνης Μπούζας) 

Δεσμώτης

Αντίπαλε σε τρύπησα μα μάτωσα εγώ.

Οι ήχοι πάντα θα 'ρχονται απ' τον ορυμαγδό. 

Συγνώμη θέλω να σου πω, πριν σε καληνυχτίσω. 

Πέτρινη ιστορία μου,ω,πώς θα σε γκρεμίσω; 

Λαλεί ο πετεινός ξανά και βγαίνει το φεγγάρι. 

Με βλέπει να κρυφογελώ-με μαστιγώνει πάλι. 

Βλέπω κοράκι τ' αηδόνι. 

Κι όλο η κόλαση ζυγώνει. 

Μονόδρομος ο γυρισμός. 

Έτσι θ' ανθίσει ο ειρμός.

(Αντώνης Μπούζας)