Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Συγνώμη, αλλά δεν ήσουν σαν την άλλη

Απέρριψε την πρότασή μου
για επαναπροσέγγιση μέσα στην καταιγίδα.
Κι εγώ, μικρούλι σαπιοκάραβο,
παλεύω με τα κύματα που μου στέλνει το μυαλό μου
το τρομοκρατημένο με μοναξιά.

Εκεί που όλα μοιάζανε χαμένα,σ' είδα μπροστά μου.
Σου έστειλα γράμμα πικρό και χιλιοπονεμένο.
Εσύ μου έγραψες απάντηση, κατευθείαν απ' του Θεού τα χείλη.
Δεν ήσουν σαν την άλλη - δεν ήσουν σαν την άλλη.

Μύριζες μαργαρίτα φλογερή μετά την μπόρα.
Μιλούσες κι άκουγα με δέος αγγέλων ψαλμωδίες.
Εκεί που πίναμε καφέ για μια στιγμή σε είδα να παίρνεις όψη δελφινιού.
Κι άλλοτε που καβγαδίζαμε, άρχιζες ξαφνικά να μου πετάς τσεκούρια μπλε σαν ψέμα.

Αναλαμπή ταυτότητας στη δίνη της ημικρανίας.
Ήσουν ότι πιο όμορφο έχει ποτέ από τη γη αυτή περάσει.
Δεν ήθελα να κοιμηθώ, γιατί όνειρο ζούσα.
Κάτι όμως δεν μου ταίριαζε.
Γιατί δεν ήσουν σαν την άλλη - δεν ήσουν σαν την άλλη.

Αυτή με σύννεφα το κεφάλι μου χτυπούσε
και μ' αστραπές σκίαζε την καρδιά μου.
Βάρβαρος απ' τα βάθη της ζούγκλας, το χαμόγελο των ματιών μου λεηλάτησε.
Εσύ μ' αγκάλιασες κι εκείνη σιώπησε θανάσιμα.
Κι όμως εγώ αυτήν αγαπώ.
Τον χορό των ηλεκτροσόκ χορεύω.
Σαν έρμαιο του έρωτα,σαν καταδικασθείς.

Σου 'στειλα τελεσίγραφο,''χωρίζουμε'' σου είπα.
Εγώ, πρόσφυγας,στον κόσμο μας περιπλανιέμαι.
Στοιχειώνω ένα διαμέρισμα κάπου στο κέντρο.
Τα πάντα ακατάστατα μέσα εκεί,
από φροντίδα στερημένα,
στην τύχη τους παρατημένα.

(Αντώνης Μπούζας)