Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Εχθροί για πάντα

Χάιδεψα με το στυλό λευκή σελίδα κι εμφανίστηκαν δυο λέξεις.
Η μια λεγότανε χαρά ενώ η άλλη λύπη.
Απ' την αρχή μισήθηκαν και συνεχώς τρωγόντουσαν. 

Η λύπη δεν ήθελε να βλέπει αυτό που ήταν κάποτε, 
μου λεγε να το σβήσω.
Και η χαρά φοβότανε ο πικραμένος γείτονας μην την επηρεάσει.
Σε σάπια γη πατούσε.


Οι δυο εχθροί μαλώνανε συνεχώς, αδιαλείπτως. 
Μαλώναν και τα γράμματα που παίζαν μεταξύ τους. 
"Εδώ έχουμε πόλεμο,δεν έχουμε χαρά. 
Μαζέψτε τα παιδιά σας από την παιδική χαρά!" 
Όποιο από τα γράμματα τύχαινε να ερωτευθεί
αμέσως το ευνούχιζαν μην τύχει κι αισθανθεί.


Θύμωσα κι εκνευρίστηκα με τα δύο παιδιά μου.
Τους μίλησα με αγάπη, προσπάθησα να συγκινήσω. 
Τους μίλησα με μίσος κι απειλές,
απόπειρα να φοβίσω.
Κανένα αποτέλεσμα και είχα πια χλωμιάσει. 
Κράδαινε το τσεκούρι της η λύπη.
Και μια γραβάτα η χαρά.


Δυο γράμματα απ' τη χαρά και τρία από τη λύπη συναντήθηκαν.
Πως θα πυροβολήσει το ένα αστειεύτηκε
και όλα λύθηκαν στα γέλια.
Μοιράστηκαν το φαγητό, τραγούδια και φιλιά.
Όταν μεθύσανε μετά είπαν ξανά πως θ' ανταμώσουν 
και στης ειρήνης την υγειά.
Γυρνώντας πίσω σπίτι τους βρήκαν στρατό απ' έξω. 
Τα πιασαν και τα πέταξαν στο πιο βαθύ μπουντρούμι.
"Οι προδότες θα εκτελεστούν" μούγκριζε κάθε λέξη.


Τότε ήταν που λυπήθηκα πολύ και άρχισα να κλαίω. 
Τα δάκρυα μούσκεψαν το χαρτί και έσβησαν τις λέξεις.

(Αντώνης Μπούζας)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου