Αέρινοι στοχασμοί

Ας είναι το σχολείο κάθε υλιστή

μια καρδιά χρυσή

μες σε χαρακωμένο σώμα καλλονής.

Κι ας είν' η ειρωνεία

για τον απελπισμένο,

ο ήλιος που ανατέλλει

μπροστά στον κρεμασμένο

κι εκείνος δε μπορεί να δει.

Περιπατητής είμαι στην κοιλάδα των ηφαιστείων

κι ας μη δίνω δεκάρα για τη χλεύη των γελοίων.

Η ζωή μου να κρέμεται από μια κλωστή,

καθώς η έκρηξη σύντομα θ' ακουστεί,

γι αυτό λοιπόν κι εγώ να ζω

μέσα σε κάθε τι μικρό.

Πρώτη φορά μου αισθάνομαι, πρώτη φορά υπάρχω!

Προσεύχεται σε μιά γυναίκα.

Της ψέλνει ύμνους.

Αυτή πλέον ορίζει αν θα χαρεί ή αν θα λυπηθεί.

Αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει.

Τον έπλασε ξανά, μια μέρα στο νεκροταφείο,

αφού ανεμοστρόβιλοι τον είχανε διαλύσει και δεν υπήρχε πια καμιά ελπίδα.

Κι αυτή, με τη σειρά της,προσεύχεται σ' αυτόν.

Δε σου αρέσει ο κόσμος; 
Πάρε πινέλο,φτιάξε τον ξανά απ' την αρχή.

(Αντώνης Μπούζας)