Το πιάνο

Σ΄ ένα παλιό αρχοντικό ζούσε μια κοπέλα που ο άντρας της είχε πεθάνει στον πόλεμο. Μόνη της παρηγοριά και δύναμη ένα μεγάλο πιάνο που είχαν στο σαλόνι του σπιτιού τους.

Το αγαπούσε πάρα πολύ αυτό το πιάνο και πολλές φορές μέσα στη μέρα το χάιδευε, γιατί πίστευε ότι ακόμα και τα αντικείμενα έχουν ζωή.  Η καλύτερη και πιο αγαπημένη ώρα της ημέρας ήταν, όταν καθόταν στο πιάνο κι έπαιζε ένα μουσικό κομμάτι που της είχε μάθει ο άντρας της. Το λάτρευε το συγκεκριμένο κομμάτι. Όταν το έπαιζε ένοιωθε τον άντρα της να κάθεται δίπλα της, να έχει περασμένο το χέρι του γύρω από τους ώμους της και να ακουμπάει το πρόσωπό του στο δικό της. Για λίγα λεπτά ήταν μαζί με τον άνθρωπό της.

Η συνήθεια αυτή επαναλαμβανόταν κάθε μέρα. Το σπίτι γύρω στις επτά το απόγευμα πλημύριζε με την υπέροχη μελωδία. Ήταν μια λύτρωση γι αυτήν. Κι όταν ερχόταν στο σπίτι κάποιος επισκέπτης απλά καθόταν σε μια πολυθρόνα και βυθιζόταν στη μουσική.

Ο πόλεμος όμως δεν είχε τελειώσει. Σύντομα άγγιξε και την πόλη της. Η κοπέλα άκουγε τις βόμβες να σκάνε γύρω από το σπίτι της και έτρεμε ολόκληρη. Προσευχόταν  να μη συμβεί τίποτα στην ίδια. Κάποια μέρα είχε βγει να ψωνίσει όταν ξαφνικά άρχισε ο βομβαρδισμός. Μία βόμβα έπεσε πολύ κοντά της και η κοπέλα σωριάστηκε κάτω. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήταν δυστυχώς να χάσει τα χέρια της.

Τρεις μήνες αργότερα όταν βγήκε από το νοσοκομείο και πήγε πάλι σπίτι της, αντίκρισε το πιάνο με βλέμμα γεμάτο θλίψη. Πως θα αποχωριζόταν τώρα αυτή την καθημερινή συνήθεια που της γέμισε με χρώμα τη ζωή της;

Οι μέρες περνούσαν κι αυτή καθόταν σε μια πολυθρόνα απέναντι από το πιάνο και το κοίταζε χαμένη στις σκέψεις της. Η ψυχολογική της κατάσταση χειροτέρευε μέρα με τη μέρα. Άνθρωποι την πλησίασαν και της μίλησαν με στοργή, προσπάθησαν να την κάνουν να χαρεί αλλά μάταια, ήταν κλεισμένη στον εαυτό της κι ότι και να της έλεγαν, αυτή δεν τους άκουγε. Ο γιατρός που την εξέτασε αποφάνθηκε ότι το μόνο που θα την έκανε καλά ήταν να ακούσει την αγαπημένη της μελωδία στο πιάνο.

Κάποια μέρα που αυτή καθόταν στην πολυθρόνα απέναντι από το πιάνο με το κεφάλι της χαμηλωμένο και δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια της, ένας γνώριμος ήχος ήρθε στ’ αυτιά της. Μια μουσική τόσο γλυκιά κι αγαπημένη ταξίδευε απ’ άκρη σ’ άκρη μέσα στο σπίτι. Σήκωσε το κεφάλι της απότομα και είδε το πιάνο να παίζει μόνο του. Ούτε αυτό μπορούσε ν’ αποχωριστεί κάποιες συνήθειες…